Eerste keer opvang

Mijn kleine mannetje ging vandaag voor het eerst naar de opvang, alvast wat oefenen voor als mama moet gaan werken.

Ik zag er best tegenop en net als bij Jonah huilde ik de dag van tevoren om het idee van hem weg te moeten brengen en de zorg uit handen te moeten geven, maar hield ik op het moment van het daadwerkelijke afscheid gelukkig wel droog! Die 2e keer is toch weer net zo moeilijk, echt niet gedacht!

Wat voelt dat raar, thuiskomen in een leeg huis, geen kindjes, alleen wij tweeen. Het was bijna onwennig, zodat we elkaar aan keken en in de lach schoten, alsof we niet meer wisten wat we nu tegen mekaar moesten zeggen. Kevin en ik besloten lekker samen te gaan lunchen, nu we de kans hadden en zo konden we ook onze gedachten even verzetten.

Bij thuiskomst kolven, want ja, die voeding moet er wel gewoon uit natuurlijk. Toen ik op facebook postte dat Sammetje voor het eerst naar de opvang was, kreeg ik gelijk een priveberichtje van de onthaalmoeder dat hij al bijna de hele tijd lekker lag te slapen. Dit stelde wel wat gerust en dus kon ik me er wat beter bij neerleggen dat het wel goed zou komen. De resterende tijd lekker op bed gelegen en nog eens lekker overdag geslapen, haha.

Bij het ophalen zag ik een blij jongetje die gelijk blij lachtte toen hij mij zag. Hij had het heel goed gedaan en de onthaalmoeder zei dat het een lief, vrolijk jongetje was (wist ik al natuurlijk ;)). Er is maar een maar, en dat is die verdomde fles natuurlijk... Weer maar 40/50 ml gedronken. Dat was wel een beetje jammer, want helemaal gerust ben ik er nu nog niet op. Hij kwam wel niet hongerig over en viel zelfs bij het ophalen nog een uur in slaap voor hij thuis weer om een voeding vroeg.

Ik heb besloten om me er bij neer te leggen. Ik kan weinig anders doen, en we moeten maar afwachten wat het dadelijk gaat geven als ik echt hele dagen weg ben om te werken. Ik bedacht me dat er ergere dingen zijn, en dat ik eigenlijk nogal een luxepositie heb. Er zijn mensen die het veel moeilijker en zwaarder hebben en die blij zouden zijn als die fles hun enige zorg was. Ik bedoel mijn eigen zus gaat bevallen van een te vroege en te kleine baby, dat zijn dingen die gewoon prioriteren op zo'n stom flesje. Sam gaat nog 1 keertje oefenen over anderhalve week, en in de tussentijd zullen we zelf met de fles bezig blijven, en dan zal het gewoon moeten lukken.

Ik moet wel nogmaals benadrukken hoe blij ik ben met mijn onthaalmoeder voor de jongens! Echt zo'n lieve vrouw! Ook nu had ze voor Sam helemaal gezorgd dat ze een middag bijna helemaal alleen aan hem kon besteden. Ze is ook heel rustig over die flesweigering. Ze gaf aan dat wel meer bv-kindjes dat moeilijk vinden, maar dat we wel zullen zien hoe het loopt. Ze is ook echt niet flauw en ik weet dat ze echt meedenkt naar een oplossing. Ze ziet ook niet op tegen de opvang van Sam, ondanks het moeilijke drinken. Dat geeft me zelf wat meer vertrouwen, ondanks dat het dus niet direct lukte. Ook was het duidelijk dat hij het er verder wel goed naar zijn zin heeft gehad, en vond ze zelf dat het goed was gegaan.

Eigenlijk was het dus gewoon overwegend positief! (negeer dus mijn verdere gezeik ;))