26 maanden

Vandaag is Jonah 26 maanden, en wat gaat het nu toch weer snel!

Allereerst kan ik met vreugde meedelen dat zijn hangerige, huilerige, jaloerse dagen zo goed als achter ons liggen. Het is weer een vrolijk jongetje, en hij hangt niet meer de hele dag hysterisch aan mijn benen. af en toe is er natuurlijk nog wel eens een jaloers momentje maar dat is natuurlijk ook niet meer als normaal. Dan zegt hij meestal: Mama, Sam in de box leggen he?! En dan wil hij eventjes alleen met mama spelen met de 'pluplo'.

Zijn ontwikkeling heeft echt weer een flinke sprong gemaakt. Hij heeft echt wat nieuwe dingen geleerd, en het wordt steeds meer een grote jongen! Zo bemoeit hij zich voortaan met onze gesprekken. Niet dat hij iets nuttigs in heeft te brengen, maar hij vindt het gewoon leuk om ook mee te praten, en dus horen we regelmatig tussen onze gesprekken door losse kreten die Jonah er wel bij vindt passen zoals 'natuurlijk!' of andere opmerkingen. Zodra hij een woord in ons gesprek herkent mengt hij zich er helemaal in, en vertelt hij alles wat hij daarover weet. Stel dat de naam van Marieke valt dan geeft hij aan dat Jochem daar bij hoort, dat we daarvoor veel auto moeten rijden, dat hij pluplo als kado heeft gekregen en dat wat hij zich toevallig nog herinnert.

Ook is hij op het moment helemaal aan het fantaseren en dromen. Hij speelt 'net alsof' spelletjes. Zo had hij tijdens een lange autorit verzonnen dat we koekjes mee hadden en deelde deze denkbeeldige koekjes ook aan papa en mama uit. Hij lag helemaal vlak als we deze zogenaamde koekjes ook nog zogenaamd opaten. Bij het spelen met zijn speelgoed maakt hij ook steeds vaker verhaaltjes, pakt hij bijvoorbeeld een koffertje om op vakantie te gaan, en daar worden ook echt spulletjes ingepakt, voordat meneer naar de trein vertrekt ;). De keerzijde van het fantaseren is dat hij ook enge dingen verzint. Zo heeft hij het de afgelopen dagen de hele tijd over 'de Wolf'. De wolf komt achter hem aan en hem happen. Dan haal ik hem uit bed en zegt hij: Mama, wolf komt mij niet pakken he?! Nee hoor, de wolf komt jou niet pakken. Wolf niet happen he mama?! Nee hoor schat, de wolf komt jou niet happen! Ook is hij in een keer heel bang voor de babyfoon, of met name voor de terugspreekfunctie daarvan. Hij kan namelijk niet plaatsen waar dat geluid vandaan komt en herkent er blijkbaar onze stemmen niet in. Zo moesten een tazmanian devil en een andere knuffel zijn kamer al verlaten omdat hij dacht dat zij hallo tegen hem zeiden. Sindsdien gebruiken we de terugspreekfunctie maar niet meer. We hebben nog wel een keer met 1 van ons boven en 1 beneden geprobeerd uit te leggen dat het papa of mama was die praatte tegen hem, maar hij blijft er wat angstig voor.

Hij kan nu ook veel beter tekenen, het is nog niet herkenbaar maar hij probeert al wat meer te doen als gewoon over papier krassen. Puzzelen gaat hem steeds beter af, zeker als je hem met wat aanwijzingen helpt. (zoals: het schaap moet onder het varken, waar moet je dit stukje dan leggen?) De houten puzzels legt hij in een keer uit, dus daar is vaak al weinig uitdaging meer aan. Jammer genoeg is ook televisie kijken ineens wel interessant geworden, en dus zeurt hij een groot gedeelte van de dag of de televisie aanmag, en maakt een drama als dit dan niet mag. Hij heeft een paar nieuwe favorieten die hij graag kijkt: Pippi Langkous, Peter en de wolf, Mickey Mouse Clubhuis en (helaas) Hopla.

Het zindelijk worden lukt hier niet. Hij zou het moeten kunnen eigenlijk. Hij weet namelijk dondersgoed wanneer hij moet poepen, maar de angst voor het potje is te groot. Sowieso ontkent hij altijd dat hij aan het poepen is of heeft gepoept. Terwijl hij aan het poepen is zegt hij dan bijv: Niet poepie doen he mama?! En dus wil hij ook niet op het potje en mag ik hem daarna ook niet verschonen. Ik weet niet zo goed hoe ik dit kan doorbreken, want als dat gebeurt weet ik zeker dat hij zo op het potje zou poepen.

Met Sam gaat alles ook goed, ik ben gisteren overstag gegaan en heb hem toch een speen gegeven. Ik was luttele uren per dag bezig om hem zoet te houden met mijn pink, en was dat toch een beetje zat. Dus dan toch maar de speen, en proberen die zo snel mogelijk weer voor alleen de nachten te gebruiken zoals we bij Jonah ook hebben gedaan. (alleen wil ik die overgang nu nog wat sneller maken) Het scheelt wel direct heel veel, en dus ben ik toch wel blij met die keuze, zodat ik mijn handen 'letterlijk' weer eens vrij heb.Ik was bang dat Jonah hem af zou pakken, maar in eerste instantie zag hij het niet eens en toen hij het wel doorhad gaf hij Sam zelf de speen als hij begon te huilen. Hij snapt dus toch dat Sam een baby is en de speen wel overdag mag, en hij niet. Overigens heeft Sam vannacht voor het eerst 5 uur tussen zijn voedingen gelaten en dus ben ik erg blij, al weet ik dat dit nog geen enkele garantie biedt voor de komende nachten.