Verlof

Ik kan gerust van mezelf zeggen dat ik een raar wezen ben af en toe. Mijn hele zwangerschap kijk ik stiekem al uit naar het moment dat ik met verlof mag en nu, op de dag dat ik eindelijk mijn laatste dag gewerkt heb, kan ik het niet goed loslaten en zou ik liefst blijven werken.

Ik denk dat dit mede komt omdat ik nog steeds geen zekerheid heb over mijn contract, maar ik word er sowieso erg onzeker van. Ik heb het gevoel dat ik het niet goed afgerond heb en dat ze er in het half jaar dat ik er niet ben achter gaan komen dat ik mijn werk niet goed doe (wat onzin zou zijn, maar dat terzijde ;)). Of wat nou als mijn vervanger gewoon veel beter, leuker en aardiger is als mij, en iedereen haar het liefst zou houden, dan zijn ze straks nog teleurgesteld als ik terugkom.

Een beetje rare hersenkronkels, die ik nu echt los moet laten anders ga ik nooit van mijn verlof kunnen genieten. Ik kreeg net (toen ik dus thuis nog maar even in mijn werkmail keek :S) ook een berichtje van mijn hoofd dat ze me zo snel mogelijk iets laat weten, maar dat ik nu gewoon moet gaan uitrusten van het harde werken. Dus ik geloof dat het echt wel vooral tussen mijn oren zit! (wel fijn dat ze in ieder geval ziet dat ik hard gewerkt heb de laatste tijd!)

Mezelf kennende ga ik me hier over een paar dagen tot een week ook echt niet meer druk over maken, dat ga ik althans wel als doel stellen. Ik wil me nu nog even lekker richten op de baby die nu nog maar even in mijn buik zit, en alle voorbereidingen daarvoor treffen en gewoon lekker cocoonnen!

Wat trouwens wel leuk was was dat er een collega nog een klein kado'tje in mijn la had gedaan, met een lief kaartje eraan dat ik moest genieten van mijn verlof. En ook nog een van mijn clienten die zelf heel creatief was geweest en van alles had geborduurd en gestikt had op badstof. Echt van alles, badcape, slabbetje, gewone handdoek, washandje, spuuglapje, allemaal met dezelfde eendjes in dezelfde kleur. Zo lief dat die al dat werk voor mij heeft zitten doen! Gisteren al 2 huilende clienten omdat ze me zo zouden missen, dat was best zielig maar hartverwarmend tegelijk! Misschien moet ik maar vooral aan die dingen gaan denken, en niet zozeer piekeren over de rest, dan geniet ik ongetwijfeld meer van mijn verlof!