Meneertje nee!

Gisteren zijn we terug gekomen van vakantie. We hebben een hele leuke gezellige tijd gehad in Londen bij mijn moeder, en vonden het allemaal jammer dat er alweer een eind aan kwam.

Jonah vond het vliegen erg leuk. Hij werd helemaal wild toen we op het vliegveld aankwamen en vliegtuigen zagen. Hij begon te gillen en in zijn handjes te klappen en zijn vuisten door de lucht te zwaaien van enthousiasme. Vliegtuigen! Mama kijk, vliegtuig!! Toen hij er eenmaal in zat was hij wel even onder de indruk van het opstijgen, maar verder had hij volgens mij niet helemaal door dat hij in een vliegtuig zat. Wel zei hij een keer tijdens een beetje turbulentie: Mama, vallen heh?! Wat ik wel grappig vond, want zo voelt het natuurlijk inderdaad wel een beetje aan.

Eenmaal in Engeland zelf ontpopte Jonah zich in een keer tot meneertje nee, en is dat sindsdien gebleven. Op alles waar hij nee op kan antwoorden antwoordt hij nee! Als we iets doen wat niet naar zijn zin is zegt hij: Niet doen! en ook ' kan niet' behoorde tot zijn favoriete in zijn vocabulaire. Het was wel grappig want op een gegeven moment gingen we hem er een beetje mee voor de gek houden. Allemaal vragen stellen waarop hij nee antwoord en dan vragen: Wil Jonah een koekje? Jonah: Nee!...Ja!! Hij kon het dus nog wel zeggen, maar alleen als er in een zin een vraag gesteld werd met koekje of ijsje, haha. Ik vraag me af of dan nu toch al de fase: 'ik ben 2 en ik zeg nee' al is aangebroken, ondanks dat hij nog geen 2 is... Wat denken jullie?

We hebben de hele week lekker gewinkeld en allemaal leuke dingen gedaan met Jonah. (met de trein, naar het park, de speeltuin, etc.) Een dagje zijn Kevin en ik samen Londen ingetrokken. Vanwege de olypische spelen werd het veronderstelt druk te zijn maar het was juist rustiger als ooit leek wel! Heerlijk om even een dagje samen te zijn en met zijn tweetjes door te brengen. Ondertussen pastte oma en opa op Jonah, en werd hij uiteraard schandalig verwend! Ik merkte wel na die dag dat het Jonah ook goed had gedaan, hij had in een keer een stuk sterkere band met opa en oma, en de rest van de week vroeg hij net zoveel om hen als om ons.

Vandaag dacht ik even dat het 'nee' zeggen minder was geworden, maar dat was maar loos alarm! Eenmaal bij het avondeten liet ons mannetje nog eens goed zien wat hij met nee bedoelde, en daar hoorde natuurlijk een flinke driftaanval bij. Uiteindelijk hebben we een tussenweg gevonden waarbij hij toch wat wilde eten, hoewel het misschien niet zo pedagogisch verantwoord was. Hij kreeg na elk hapje een likje van een waterijsje. Eerst probeerde ik hem alles te laten eten met de belofte van een ijsje, maar dit lijkt nog te groot te zijn om te overzien. Dus kreeg hij een hapje, en dan een likje, nog een hapje en dan weer een likje. Zo hebben we opgebouwd totdat hij een stuk of 5 happen nam voordat hij een likje kreeg. De laatste halve portie heeft hij weggewerkt met als belofte het ijsje voor zijn neus wat hij daarna zou krijgen. Dit ging heel goed, al hoop ik nu niets verpest te hebben, haha. Mijn gedachte erbij was dat hij vanzelf kon leren dat het ijsje (of yoghurt, of ander toetje) na het flinke eten komt. We zullen zien of dat het dit effect heeft, of het effect als ik maar lang genoeg zeur...

En nu weer terug in het normale ritme, morgen weer beginnen met werken... Maar ik moet zeggen dat het deze keer niet zo heel erg is omdat ik nu echt kan beginnen met aftellen naar mijn verlof toe, en dan ben ik zo heerlijk lang thuis, dat ik dan die paar weekjes werken er nog wel even voor over heb!