Stress en piekeren

Ik ben maar aan het stressen en piekeren de laatste dagen. Het ergste is dat het eigenlijk ook nog eens helemaal nergens over gaat. Ben ik normaal nuchter genoeg om mezelf niet te veel mee te laten slepen, op het moment heb ik gewoon af en toe buikpijn en kortademigheid van het stressen. Over dingen thuis, maar net zo goed op het werk. Elke afwijking is reden om weer te piekeren. Ik logde bijvoorbeeld daarnet in in mijn rooster waarop ik zag dat mijn vakantie (die ik wel had aangevraagd!) ingevuld was met werk, gelijk een aanleiding om weer een half uur met mezelf aan het worstelen te zijn om er niet over te piekeren.

In een keer ben ik ook zo bang voor als het 2e kindje komt. Ik denk gewoon niet redelijk meer. Ik ben bang voor de tijd na de bevalling, bij Jonah had ik niet echt een roze wolk en heb ik me lang een slechte moeder gevoeld, omdat ik niet direct zoveel van Jonah hield als dat ik had moeten doen! (ik hield wel van hem, maar tegelijkertijd heeft het echt wel moeten groeien) Van de week had ik in een keer een visioen dat ik een baby'tje door elkaar schudde, zomaar, vanuit het niks! En ik weet ergens heus wel dat ik dat niet doe, ik heb Jonah ook nooit geschud, maar toch... Ineens slaat me de angst om het hart of ik het nog wel kan: nog een keer moeder zijn van een baby...

De borstvoeding, die bij Jonah als een trein liep is nu alweer een reden om te twijfelen, wat nou als het niet goed gaat. Wat nou als mijn ouderschapsverlof niet wordt goedgekeurd waardoor ik sneller als ik wil aan het werk moet, waardoor de uitsluitende borstvoeding tot een half jaar moeilijker wordt, want ja, hoe moet ik mijn kolfrecht op dit werk gaan afdwingen. (ik ga het wel doen, dat terzijde!)

Hoe gaan ze uberhaupt op het werk reageren! Het is de laatste tijd nogal een gedoe met zwanger zijn/zwanger worden. Er zijn er een stel die moeilijk/geen kinderen kunnen krijgen, een paar die een miskraam hebben gehad, pasgeleden een doodgeboorte met 26 weken, en verschillende collega's die er door zwangerschap hebben moeten afhaken en op ziekteverlof hebben moeten gaan. Ik denk zomaar dat mijn baas niet zo blij gaat zijn... Ik heb al nachtmerries waarin ik ontslagen wordt of mijn contract niet verlengd wordt (en dat is er gelijk weer een, wat als mijn contract hierdoor niet verlengd wordt!)

Nog een andere stomme kronkel in mijn kop is dat ik panikeer bij de gedachte dat Jonah dadelijk naar school moet. (2,5 in BE). Want hoe moet het dan met de opvang, is die wel net zo fijn als die ik nu heb en even belangrijk wel net zo flexibel?! En hoe moet dat dan als hij alleen nog maar 's ochtends naar school gaat en 's middags nog slaapt? Is er dan ook opvang te vinden?

Kortom, een hoop gestress om niks. Mijn hormonen slaan op hol, en ik weet me even geen raad met mezelf. Ik ben nog altijd dolgelukkig maar begin tegelijkertijd denk ik ook te beseffen dat het nu 'echt' weer zover is. Die gedachte maakt me lichtelijk overspannen. Stom heh, het heeft lang genoeg geduurd dit keer om zwanger te raken,. dus al dit soort dingen had ik me al eerder kunnen bedenken, maar ze komen nu pas allemaal boven borrelen! Ik ken het gelukkig nog wel, ik had het bij mijn zwangerschap van Jonah ook heel erg in die eerste weekjes. Het ging vanzelf over toen ik langer zwanger was en alles definitiever omlijnd werd en de problemen een voor een geen problemen meer waren!

Sorry voor het geklaag, maar ik moest het ook even van me af schrijven, even lucht krijgen! Het zal allemaal wel weer slijten, op het moment probeer ik even de ncuhtere 'down to earth' persoon in mezelf terug te krijgen.