Ik ben mama

Wat kan ik toch genieten als Jonah mij mama noemt. Ik weet dat ik dat ook gewoon ben, maar ik voel me dan vanbinnen af en toe nog helemaal warm worden. Zo van:'Oh ja, ik ben nu een mama!'

In het begin was het nog wat onwennig, om mezelf mama te noemen, er was maar een mama en dat was die van mij! Het besef dat ik een generatie opgeschoven was was nog zo onwerkelijk. Ik voelde me soms ook de titel niet waardig, zodra er iets was verlangde ik namelijk stiekem toch terug naar mijn eigen mama. Toen Jonah viel bijvoorbeeld (heel ander verhaal) heb ik me huilend aan mijn eigen moeder vastgeklampt, zij heeft me getroost en me aangespoord toch zeker Jonah gewoon weer op te pakken, het was maar een ongelukje...

Wat is er veel veranderd in die tijd! Ik voel me heus niet altijd even zeker maar ik voel me nu wel 100% mama, en ben trots op ons! En ik vind het zo fijn dat Jonah mij ook zo belangrijk vindt. Ik vind het heerlijk als ik 's ochtends in bed lig dat ik hem al hoor roepen uit de andere kamer. 'Mamaa?.... Mamaa!?....Maamaaaaa!!!! Alleen omdat ik het zo graag hoor laat ik hem altijd een paar keer roepen voor ik antwoord geef (ahhh).

Als hij zich stoot en bij mij troost komt zoeken. Als hij bang is en zijn armpjes om mijn nek klemt. Als hij blij is dat hij me weer ziet en naar me toe rent voor een knuffel. Zijn hoofd als ik door het raam kijk wanneer ik thuiskom... zucht... Ik vind het heerlijk om mama te zijn!  Voor mij is het een levensdoel, ik kan me geen leven voorstellen waarin ik niet ooit moeder was geworden.

Ik ben jou mama, ik ben trots om je mama te zijn en ik ga alles in mijn macht doen om jou zo gelukkig mogelijk te maken, mama houdt van jou!

Mama...wat schuilt er veel liefde, vertrouwen en kracht in een woordje...

Ik ben mama... (en ben er soms nog steeds verbaasd over)