Het wordt toch steeds leuker

Het verbaast me elke keer weer. Zodra je zegt dat je kleine begint te lopen en te praten gaan mensen je waarschuwen, nu is het gedaan met de rust, je gaat nog terug verlangen naar die babytijd, zet je schrap want nu wordt het zwaar, opletten geblazen etc. etc.

Maar ik vind het dus gewoon tot nu toe echt alleen maar leuker en gemakkelijker worden! Ik dacht voordat ik moeder was dat ik de babytijd het geweldigste zou vinden. Zo'n heerlijk hulpeloos schepseltje wat je de hele dag plat kunt knuffelen. Dat bleek al snel helemaal niet zo te werken, aangezien mijn baby'tje niet altijd een knuffelfan was, bovendien knuffel je iets wat nog niet echt terugknuffelt, terwijl Jonah nu soms spontaan op mijn schoot kruipt of me een kusje geeft.

Okay hij kan lopen en ik moet hem in de gaten houden, maar tegelijkertijd wordt de wereld wel weer een stuk groter, voor Jonah zelf vooral, en dat merk ik ook. Voornamelijk in zijn humeur, haha, hij huilt nu bijna nooit meer, zeker niet in verhouding met vroeger. Daardoor ben ik zelf vrolijker en ik kan nu ook ineens allemaal leuke spelletjes als pakkertje met hem spelen, dat ging voorheen toch wat lastiger. En ja, hij doet soms rare dingen, en af en toe krijg ik de schrik van mijn leven, vooral als ik me 1 seconde omdraai en hij in een keer een  handstand bovenop de zetel probeert te doen. Tegelijkertijd levert dit zoveel komische situaties op. Zo stond meneer vanmiddag met jas en schoenen aan in de douchebak: Douchen, zei hij toen ik hem betrapte!

Praten is misschien nog wel een van de fijnste dingen. Het kunnen communiceren met je kind. Komt Jonah een boterham eten? En meneer loopt netjes naar zijn stoel. Maar ook zelf djinken kunnen vragen is erg handig! Ja en die koekjes die hij 100 keer vraagt, daar gaan we dan maar 1 keertje op in.

Het allerfijnste vind ik om te zien dat mijn kind gelukkig overkomt. Hij lacht, speelt, knuffelt, eet, loopt en doet dit allemaal met veel plezier. Elke dag is voor Jonah een nieuwe kans om de wereld te ontdekken, en dat doet hij graag. En ik? Ik help hem daar graag bij.

Ik heb de babytijd als veel zwaarder ervaren. Nachtelijke krijsbuien, niet willen eten, huilen en niet weten wat er nou is, de onzekerheid die daarbij komt kijken, een kind wat gefrustreerd is omdat hij nog niet kan wat hij wel graag zou willen. Die hormonen waar ik zelf nog door geplaagd werd, en die vermoeidheid, oww die vermoeidheid. Terwijl ik me ondertussen zelf ook weer zo fit als een hoentje voel.

Ik snap dus niet zo goed wat die mensen nou precies bedoelen met al hun waarschuwing. Tot nu toe vind ik het nog altijd alleen maar leuker worden!