Los staan

Jonah heeft per ongeluk al 2 keer los gestaan! De eerste keer was omdat ik hem zelf losliet terwijl we aan het lopen waren. Heel voorzichtig zakte hij toen door zijn knieen, om me vervolgens verbaasd aan te kijken: Het is niet de bedoeling dat je me loslaat!

Gisteren was ik met hem aan het spelen met zijn stapeltoren. Ik had een van de blokjes en was er een mooie serenade in aan het zingen ( het echoot zo grappig, hihi). Hij wou hem afpakken om dit zelf ook eens te proberen. Hij klautert aan mijn knieen omhoog en laat een hand op mijn knieen rusten en een hand gebruikt hij om het bekertje af te pakken. Als hij hem vastheeft pakt hij uit enthousiasme zijn andere hand erbij en staat daar ineens dus zomaar los. Op hetzelfde moment drong dit tot ons beide door, waarop hij zich weer uiterst behoedzaam op zijn knieen laat zakken en mij ernstig aankijkt. (dit keer was het niet mijn schuld) Ik heb een groot applaus gegeven en hem aangemoedigd, en toen begon hij te lachen. Hierna een paar maal geprobeerd om dit nog eens te herhalen maar hij trapt er niet meer in. Dit was heel eng, en heeft even tijd nodig om in te zinken. Maar we oefenen vrolijk verder en ik denk niet dat het nog lang duurt. Hij loopt ook al aan een handje, waarbij hij daar soms helemaal geen steun meer aan zoekt. (het is vooral psychische ondersteuning, lol)

Iets heel anders, voor degene die het gevolgd hebben, ik ben niet zwanger. Gisteravond is mijn menstruatie toch nog doorgebroken. Ik baal er wel van. Zo makkelijk als het bij Jonah ging, zo moeilijk gaat het nu. Maar goed, op naar de volgende ronde dan maar weer.... (5e, maar who's counting)