Moe

Ik word er soms zo moe van. Ik neem me elke keer voor niet meer onzeker te worden, omdat het meestal toch voor niks is dat ik me zorgen maak maar ik kan het niet laten. Moe ook gewoon van slaapgebrek.

Jonah is in de zeurstand, veel huilen, niks aan de hand maar wil dan gewoon aandacht. Moet ik hem die wel geven of niet, verwen ik hem nou te veel of juist niet, zou er toch iets meer aan de hand zijn? Vragen die me toch weer bezig gaan houden.

Ik haalde hem op bij zijn onthaalmoeder vandaag en zij gaf ook aan dat Jonah anders is als anders. Zeurderig, huilerig, dit terwijl hij normaal bijna de hele dag babbelt en zingt. Hij slaapt daar slecht, wordt wakker en begint alweer door zijn oogjes te wrijven van vermoeidheid. Eet met vlagen slecht, maar een andere maaltijd weer alsof hij uitgehongerd is. Ze gaf aan dat ze verbaasd was en dat ze dit helemaal niet van hem kende. Olie op het vuur wat betreft mijn toch alweer groeiende onzekerheid.

Hij wordt nu toch ook alweer een week of 2 's nachts weer wakker voor een voeding. Daarna slaapt hij niet meer in zijn eigen bed en zo belandt hij iedere nacht tussen ons in. Aan de ene kant vind ik dat niet erg, aan de andere kant moet hij ook weer een keer terug naar zijn eigen bed. Ik vind het moeilijk om te beslissen of hij me nou voor de gek houdt of echt bij ons moet slapen en een nachtvoeding nodig heeft.

En hoewel ik me vastbesloten had voorgenomen me nooit meer zorgen te maken om mijn productie is het toch weer zover. Mijn borsten voelen zo leeg en ik kolf zo weinig. Ik heb geen volle borsten na een avond werken die erom smeken geleegd te worden (normaal wel).

Hoogstwaarschijnlijk is er gewoon niks aan de hand, is het wederom een fase en denk ik als die over is: Waar maak ik me toch elke keer zo druk over. Toch trap ik er elke keer weer in! Ach ja, zal er wel een beetje bijhoren zeker ;)