De eerste echo, een pak van ons hart

Opgelucht en een pak van ons hart...
De eerste echo hebben we gehad. Zo gek dat een echo zo verschillend beleefd kan worden door mensen. Toen we bij de tweede echo van onze eerste zwangerschap te horen kregen dat ons kindje niet meer leefde, is er een angst voor echo's ontstaan. Het is voor ons een noodzakelijk kwaad en beter van wel, maar man man man wat een zenuwen voor een kijkje in je buik.

We waren om 14 uur aan de beurt. Na een korte blik in het dossier begon de arts over de uitslagen van de test en was bang dat we 'een verkeerde afspraak' hadden, tenzij hij aannam wat er stond bij de laatste notitie. Daar stond namelijk dat we zwanger zouden zijn. 'Dat klopt' meld ik met een glimlach. 'We komen niet voor de uitslagen van de test, maar voor een eerste echo', zeg ik tot opluchting van de arts. We moesten maar eens gaan kijken.

Wanneer ik mn onderkleding heb uitgedaan, klim ik zelfverzekerd op de stoel, maar mn zucht verraad me. Manlief zit stil en gespannen naar het lege scherm te kijken. Het gaat gebeuren en op het scherm verschijnt een gedaante. Een garnaaltje toont zich met een cirkeltje ernaast.
'Het cirkeltje is het vruchtzakje en daarnaast zien we het vruchtje', zegt de arts en ik hum zacht terwijl het beeld wegfloept.
'Ik zag ook een hartslag, dus dat is goed'.
De arts brengt het apparaat nogmaals naar kruimeltje toe en jawel, dan zien wij ook een knipperend lichtje, het hartje van ons kind.
'Ik zie er maar één...en de linkereierstok heeft het werk gedaan' geeft de arts weer als info
De spanning in de ruimte wordt op slag minder. Hij drukt wat foto's af en ik mag me alweer aankleden.

Mn man heeft wel 10x in mn hand geknepen en gezegd dat hij opgelucht is. Het ziet er goed uit, ons kindje heeft een goede hartslag en is nu volgens de meting zeven weken oud. Ik zat er dus een paar dagen naast... Dat vermoedde ik al. Mn test was de 19e wat aan de lichte kant dus de kans dat ik voor mn nod heb getest was aanwezig. Die paar dagen heb ik er voor mn eigen gemoedsrust bijgesmokkeld. Ik zal ze er nu weer afhalen.

De gynaecoloog heeft besloten om ons zelf in de gaten te gaan houden. We worden dus nog niet doorgestuurd naar de verloskundige. Mijn man vindt het prettig. Ik ben liever in handen bij een paar dames die ook de emotionele kant van de zwangerschap ondersteunen. Onze arts is een goeie (jonge!) man, maar heeft net zoveel empathie als een rotsblok. Kundig is hij en hij wil snel en resultaatgericht problemen oplossen, maar ergens mist hij een stukje gevoel. Emotie is een factor dat een rol speelt tijdens de zwangerschap...of zoiets...maar of hij daar ook daadwerkelijk iets mee kan??

We zullen nu elke twee weken een echo krijgen. De volgende echo is voor ons weer een mijlpaal. Verder dan 9 weken en 5 dagen zijn we niet gekomen, dus... Hopelijk blijft kruimeltje dit keer wel bij ons. Nu eerst maar genieten van het goede nieuws!

Veel liefs,
Joosje