Met knikkende knietjes blij zwanger te wezen

Hoi meiden,

Het zwangerzijn gaat nog steeds goed. In ieder geval beter dan de laatste keer. Omdat de laatste zwangerschap na 5,5 week over was, bleek dat deze keer de eerste mijlpaal die we moesten halen. Inmiddels zitten we al bijna op de 6,5 week dus het gaat goed. Wel is het elke toiletbeurt spannend: blijft mn wc-papiertje helder?! zie ik geen bloed?!? Hoe bizar is het dat ik dus elk bezoek aan het toilet een spanning in mn lijf voel. Helaas ben ik die spanning nog niet kwijt.

11 januari hebben we een echo bij de gynaecoloog. Ik belde naar de gyn om te vragen of ze in mijn dossier wilden plaatsen dat ik zwanger ben. Ik verwacht namelijk in februari uitslagen van testen die misschien invloed hebben op het kindje. Stel dat ik met spoed aan de medicijnen moet, moeten ze wel weten dat ik zwanger ben. Of misschien moet ik meds hebben juist omdat ik zwanger ben.
Afijn, zo'n vaart zal het niet lopen, maar ik wilde het zekere voor het onzekere.
De dame aan de telefoon wilde wel een notitie laten plaatsen, maar ze gaf aan dat de gyn zelf wil kijken. Dan kan hij meteen bepalen hoe oud kruimeltje is. Dus of ik in de week van de 11e kon langskomen. Tja, eh, nouja, vooruit, laten we dan maar een echo maken. Daar kwam mn tweede angst naar boven: ons eerste kruimeltje had bij de tweede echo geen hartslag meer. Mijn vader had de oplossing: gewoon geen echo meer laten maken. Niet weten betekent geen spanning en dan zie je dat alles goed zal gaan. Even heb ik deze niet wetenschappelijk verantwoorde struisvogel-benadering van mijn vader in overweging genomen (2 seconden), maar besloot dat het beter is om wèl te weten ongeacht de uitslag. Het gaf meteen aan dat mn vader het ook maar spannend vindt en eigenlijk had ik medelijden met hem dat hij weet dat we weer zwanger zijn. Misschien moet ik de volgende keer maar 12 weken wachten tot ik het hem vertel. Toch...als het fout ga, wil ik wel bij hem uithuilen...

Het moet dit keer maar gewoon goed gaan.
Ik voel me zwanger en heb gek genoeg toch ook een dot vertrouwen in mn lijf zitten. Geen idee waar dat vandaan komt. Het voelt sowieso beter dan de tweede zwangerschap. Maar goed, dat heb ik al meteen geroepen.
Ik begin langzaamaan echt blij te worden. Zou het zo mogen zijn? Mogen we dit kruimeltje een naam gaan geven en in onze armen houden enzo...? De kwaaltjes zijn in iedergeval wel duidelijk aanwezig en dat stelt gerust.

Veel liefs, Joosje