Verrassing voor mijn vader

Hoi meiden,

Na de positieve test in Duitsland, zijn we blij, maar ook verbluft naar huis gegaan. Langzaam dringt het tot ons door dat 2013 ons leven zal veranderen. Het liefst schreeuw ik het van de daken dat we een kindje verwachten, maar tegelijkertijd voelen we allebei de onzekerheid en angst of het wel goed blijft gaan. We besluiten te wachten tot het eerste trimester voorbij is voordat we onze zwangerschap wereldkundig maken. Omdat ik enorm blij ben wist ik dat ik dit nieuws niet lang verborgen wilde houden voor mijn zus en mijn vader en zn vriendin. Zij weten namelijk ook van onze kinderwens die maar niet in vervulling ging. Ik wilde dit nieuws dus graag delen (ook omdat ze me steunen als het wel mis gaat...). De ouder van mijn man is een ander verhaal. Mijn schoonmoeder is psychisch niet in orde en heeft nogal onvoorspelbaar gedrag (en onwenselijk). Voor haar zou het een worsteling zijn om dit nieuws voor zich te houden, zo niet onmogelijk, dus dat doen we haar niet aan.

Uiteindelijk zijn we erover uit dat mijn vader en mijn zus de mensen zijn waarmee we ons geheim willen delen. Daarom hebben we onzelf afgelopen zondag uitgenodigd bij mijn vader om dáár te eten. Onze vakanties hebben elkaar gekruist, dus we hadden elkaar al drie weken niet gezien.
Mijn zus kon ook mee, dus afgelopen zondag hebben we lekker gegeten en gekeuveld over de vakanties.

Ik had de vakantiefoto's mee op mn Ipad. Na de foto's van München en Kroatië, kwamen die van Bamberg. Tussen deze foto's zaten twee foto's van de test waar duidelijk Schwanger op stond. Ik scroll door de foto's en het blijft stil terwijl ik langs de foto van de test scroll. Je kon een spelt horen vallen. De vriendin van mn vader reageerde als eerst door me met grote blije ogen aan te kijken en op en neer te wippen op de bank. Toen begon mn zus hard te lachen en te roepen 'zie je nou, zie je nou wel!'. Mijn vader staart me met twinkelende oogjes en een big smile aan. 'echt?' vraagt hij en ik krijg een dikke kus van hem.
Dan bellen we mijn zwager die aan de andere kant van de evenaar verblijft voor een paar maanden. Mijn zus zet hem op de speeker en zegt 'Joosje wil je wat vertellen'. Ik zeg 'dag ome Pieter'... Het blijft even stil en roept 'dat meen je niet, echt?, leuk!, gefeliciteerd! Wauw!'. Het was zo'n uitbundige en oprechte reactie. Zooo leuk. Na een kwartier kreeg mn zus nog lieve blije berichten van haar man.

Na de felicitaties van een ieder blijft er een sfeertje hangen die niemand wil verlaten. De tijd tikt door en als ik zie dat het half 12 is, ruk ik me los van de bank en neemt iedereen teleurgesteld afscheid van elkaar.

Ik ben echt zwanger. Ik word misselijk wakker, vaak na een slechte nacht waarin ik vaak moet plassen. Ik merk ook dat mijn emotie sterker is. Ik mis mijn moeder nu zó erg. Ze was gisteren jarig en dit maakte het een dag met gemengde gevoelens. Ik was blij, verdrietig, trots, bang, en ik had graag dit bijzondere geluk met haar willen delen. Nooit gedacht dat ik het zonder haar zou moeten meemaken.

24 juli hebben we onze eerste echo. Ik kijk er erg naar uit.
Zou kruimeltje alleen zijn of zijn ze met zn tweeën....

Grx Joosje