Toen we 2011 inluidden zeiden we tegen elkaar dat we hoopten op veel gezondheid. Uiteindelijk het allerbelangrijkste en ook al is alles goed afgelopen met Stijn, de schrik van zijn brandwondenavontuur zat nog in ons lijf. Gelukkig hebben we kinderen die weinig, eigenlijk nooit, ziek zijn. Tot zondagavond. We lagen in bed toen ik een raar geluid hoorde. En nog één. Stijn bleek benauwd te liggen blaffen. Heel benauwd, met een gierende ademhaling. Angstig gewoon. Het deed me denken aan pseudokroep, wat mn broertje een keer heeft gehad. Even googlelen en alles leek erop dat dat het was. Dus een nacht met veel Bumba kijken, rustig blijven en heel af en toe even slapen. Maandagochtend toch maar even een bezoek aan de huisarts gebracht, maar gelukkig was hij toen weer heel rustig en klonk hij goed. Ik dacht dat het leed was geleden. s Middags werd de benauwde ademhaling erger en s avonds kreeg hij vanuit het niets 39,3. Toch maar even langs de huisartsenpost. Het was een gevolg van de pseudokroep en we gingen weer naar huis. Dinsdag bleef hij kortademig, maar het was te doen. Daarna volgde weer een dramanacht en woensdagochtend was hij heel lusteloos, wilde alleen maar liggen en ademde moeizaam. Dokter gebeld, mocht meteen komen en zij gaf aan dat het meer was. Dus op naar het ziekenhuis. Daar reageerde hij niet op medicatie om zijn probleem tegen te gaan en een opname was een feit. Ik was heel blij, want het mannetje was gewoon zo zielig. s Avonds was de kinderarts het zat en is gestart met antibiotica, want waarschijnlijk heeft hij een bacterie over zn kroep heen gekregen. Na twee nachten mocht hij vanmiddag mee naar huis. Nog steeds kortademig, en dat kan nog wel ruim een week duren, maar we gaan de goede kant op. Vind het maar niks, dat benauwde, maar vertrouw er op dat de medicijnen zn werk doen. En gelukkig ben ik bijna de hele week vrij omdat onze gastouder met vakantie is, dus dat wordt een aantal dagen lekker rustig aan en opknappen. En dan was dit het hopelijk voor 2011!
reacties (0)