Kleine mensjes worden groot
Was het vorig jaar rond deze tijd bloedjeheet en verlangde ik naar kou, dit jaar is álles anders. Vorig jaar, met dikke enkels en grote vraagtekens in mn hoofd: ze zijn er nog niet! Ging ik uit van een bevalling met een week of 35, ze maakten met 38 weken nog geen aanstalten. Kwam het door het onderzoek waar ik aan meedeed, waarbij ik elke week een prik in mn bil kreeg om de baby's langer te laten zitten, of vonden ze t gewoon prima met zn twee daar? Weten zal ik het niet, maar wat ik me nog wel goed herinner is de verbazing over die enorme buik, al die bewegingen, de één die de ander wakker maakte, de trappen van Stijn en de kleine gebaren van Juul. Met een beetje weemoed kijk ik terug, ik vond het gewoon enorm gezellig, die twee bij me.
Hoe anders gaat het nu. Als ik Juul wil pakken, kruipt ze soms lachend van me weg. Stijn is nog gekker, die loopt gewoon weg en vindt kruipen niet veel meer aan. De duplo ligt over de vloer, blokken zijn tevoorschijn gehaald en ik vraag me af hoe het kan dat het zo hard gaat! Met 77 en 77,5 cm zijn het geen baby's meer! Gewoon eten, mopperen als je het ergens niet mee eens bent, samen echt hard kunnen lachen om iets wat ik niet snap.
Dit weekend voor het eerst met vrienden weekendje weg, krijg nu het gevoel dat ik echt oud word, haha. En nu hopen voor ons en de rest van Nl dat de zon gaat schijnen. Wijn en spelletjes mee, want geloof er niks van ;)
reacties (0)