Ode aan de hormonen

Hormonen zijn rare beesjes, als je ze tenminste in die categorie kunt plaatsen. Ik vermenselijk ze maar, en noem ze kleine kriebelmannetjes. Beestjes klinkt ook weer zo eng. Of klinkt het woord 'kriebelmannetjes' ook gek? Nou ja, geef het beestje maar een naam. Oh jee, daar heb je ze weer, de beestjes.)
Ik noem ze wel meneer en mevrouw H. Ormoon.

Drenthe, 14 januari  2011

Geachte heer/mevrouw H. Ormoon,

Hoe gaat het met u? Met mij gaat het goed hoor. Ik begin me gelukkig, dankzij uw hulp, meer en meer zwanger te voelen. Niet alleen zorgt u ervoor dat mijn borsten een maat groter zijn geworden (waarvoor mijn man u hartelijk bedankt), maar ook dat ik weer lekker aan de gastritus ben. Dat laatste vindt mijn man minder geslaagd, maar dat ter zijde.

Tevens komen de meest leuke snacks op tafel. Wat dacht u van chocolaatjes en Snack-a-Jacks met kaassmaak? En ongemerkt graait mijn hand een heel pak met Toffifees leeg. Automatisch gaat mijn hand naar mijn mond, en ineens zitten ze er in. Zomaar! En he, hoe kan dat nou, het pak is ineens leeg? En ik houd niet eens van chocolade en ander zoetigheid.
En waar zijn in hemelsnaam die kokoskransen gebleven?
Nu ik er over begin, ik moet nog even 'roze koeken' op het boodschappenlijstje zetten. 

Ik ben altijd aardig en beschaaft. Ik gedraag me in het verkeer en mompel in mezelf als iemand een rare streek uitvoert met de auto of fiets. Maar vanmorgen niet. Ik schrok er zelf van, maar ik trok een scheur los. Gelukkig hoorde diegene het niet, want dan had ik me doodgeschaamd. Ik had iets geroepen naar een persoon zonder licht op de fiets. Ach ja, je kunt niet alles hebben he. Misschien rijdt diegene net naar de fietsenmaker. Of is net het zakgeld opgegaan aan beltegoed, omdat zijn moeder in het ziekenhuis ligt. En dat is veel belangrijker dan het laten maken van je fietsverlichting, toch? Dus waar zeuren we over.

En dan heb ik het nog niet eens gehad over mijn slaapgedrag. Ik draai en woel net zolang totdat ik eindelijk in slaap val, en dan droom ik de meest maffe dingen. Echt voer voor psychologen of prachtig materiaal voor een slechte Hollywood-film. Het kan alle kanten op.

Als ik opsta na een nachtje slapen, ben ik meteen weer moe. Ik moet mezelf naar de bank tillen, maar ik heb nog een peutertje hier rondlopen. Dus zitten lukt niet zo gauw. We spelen en knuffelen, en wandelen totdat ze een middagdutje gaat doen. En dan kan ik ook even uitpuffen. Het is heerlijk om al mama te zijn, maar nu wel extra vermoeiend. Maar ik klaag niet hoor, het hoort er allemaal bij en de wetenschap dat het nu eens niet ligt aan persoonlijke problemen waar ik wakker van lig, of dat ik het te laat heb gemaakt de nacht ervoor, stelt me gerust. Het komt door u, en dat is fantastisch.

Maar het belangrijkste is, beste meneer en mevrouw H. Ormoon, dat ik, dankzij u, weer hoop heb gekregen op een tweede kindje. Dat ik dankzij u, mijn kindje in mijn buik heb zitten en dat het gezond kan groeien. En dat ik hierdoor weer een gelukkig gevoel krijg. Ik omhels u met duizend armen.

Mijn dank is zo groot lieve H. Ormoon, dat ik daarom deze blog aan u opdraag als zijnde een Ode aan de hormonen. Want ondanks alle (kleine) ongemakjes, bent u met al uw vrienden en vriendinnen van harte welkom in mijn lijf! En ik hoop dat ik nog vaak van u zal vernemen.

Hartelijke groeten,

Jody