Wat voor `n vader geef ik mn kind?

't leek de goeie kant op te gaan bij ons...

en hij gaf zelfs aan dat hij weer terug wilde komen gister en ik twijfelde serieus, omdat hij de laatste tijd zo goed z'n best doet.

tot vanmiddag... we hadden een afspraak om verder te gaan met de babykamer, en hij komt gewoon niet opdagen omdat hij "iets voor zichzelf" moest gaan doen zoals hij t noemde.. dus ik smste hem van ja en daarom wordt ik maar weer aan de kant geschoven.

Hij zag het niet zo en zo moest ik het volgens hem ook niet zien, nee tuurlijk niet.. maar als er van 1000 mensen op aarde 1 iemand nee te horen moet krijgen van hem ben ik de eerste!!

Nu heeft hij mij dus verteld wat hij was gaan doen, hij was naar de tattoo shop om een tattoo te gaan zetten dus ik zou sowieso langsgaan bij zijn moeder en ik zie 2 vreselijke tattooages (of hoe je het ook schrijven mag) op beide handen... gewoon echt erbovenop!!!

Ik zei van ooh ik kan wel janken hoe kan je zo stom zijn.. en hij ziet t gewoon niet, t is zoooo asociaal, het is zoooo lelijk...

M'n moeder zei toen ze het hoorde gelijk.. Jelees laat hem gaan, dit is niet hoe jij bent en niet wat bij jou past. En weet je, ze heeft echt gelijk.. dit hoort ook niet bij mij, ik weet dat je iemand niet mag beoordelen op zijn/haar uiterlijk en ik probeer er doorheen te zien maar het gaat niet.

Ik schaam me gewoon voor hem, wat als ik ooit iets belangrijks heb van mn werk of school.. dan wil ik hem er niet bij hebben want ik schaam me voor dit.

En 't doet me gewoon pijn dat hij onze afspraak laat zitten voor dit.. als hij weleens aan mij vroeg wat ik het mooiste vond van zijn lichaam zei ik altijd zn handen, ze waren zo mannelijk en ik vond ze gewoon mooi. en nu... oh zo zijn zo lelijk!

Misschien doe ik nu wel heel kinderachtig maar ik wil gewoon niet iemand die er zo onverzorgd uitziet, hij verwacht wel van mij dat ik er verzorgd bij loop dan wil ik dat ook kunnen verwachten.. dit is niet hoe ik hem heb leren kennen. Hij begint steeds meer op een crimineel te lijken en daar schaam ik me gewoon zo voor, niet alleen om het feit wat mensen ervan moeten denken want dat maakt eigenlijk niet zoveel uit.. maar wat ik er van denk, ik walg nu gewoon van m.

Ik kijk zovaak naar een foto van hem van toen we elkaar net leerde kennen.. ik wil zo graag dat die persoon terug komt, maar volgens mij is die persoon gewoon dood...

ik voel me zo kut als ik t even zo mag zeggen.. en zo dom, ik stel mezelf zo vaak de vraag waarom ik dit niet eerder aan zag komen... voordat ik zwanger raakte, wat voor een voorbeeld krijgt mijn kleine nu?

Ik voel me zo'n slechte moeder...