Relatie problemen



Ik weet niet zo goed waar ik terecht kan/wil met mijn verhaal maar m'n gevoel zegt dat dat hier wel kan.

Het loopt echt al sinds het begin v/d zwangerschap niet zo lekker tussen mij en mn vriend, ik weet niet of dat het mijn hormonen zijn of iets waar hij zogenaamd heel veel moeite mee zou hebben of dat t wat anders is.
Maar ik kreeg echt steeds minder aandacht van hem, we zijn nu bijna 4 jaar samen en als we eerst regelmatig nog iets leuks deden samen, is het nu al bijzonder als hij lekker een avondje/middagje bij me op de bank blijft zitten.
T lijkt erop alsof hij mij/ons ontvlucht, als ik aanbied om iets leuks te doen is er altijd wat of hij moet erover nadenken maar vragen zjin neven of vrienden hem iets dan weet hij niet hoe snel hij ja moet zeggen.
Ik heb ook regelmatig met hem gesproken hierover en dan zegt ie dat hij er wat aan gaat doen en 2 dagen later vervalt hij weer in zijn oude ritme..
Nu was er dus ook die keer dat we een meningsverschil kregen over mijn netheid en van t een kwam t ander en kreeg ik allemaal scheld woorden richting mijn hoofd, toen was de maat vol voor mij en heb ik m uit huis gezet.
( dit was ongeveer 3 weken geleden).
sindsdien merk ik dat ik wat minder gestressd ben... maar ondanks dat hou ik nog wel ontzettend van hem en ben ik boos om het feit dat hij zich zo makkelijk weg laat sturen ( hij was binnen 4 uur weg met AL ZIJN SPULLEN echt letterlijk alles).

Nu doet hij echt super aardig en doet hij alles waar ik toen om vroeg.. hij geeft me aandacht, wilt me met van alles helpen en is echt MEGAAA geinteresseerd in de baby.
Ik weet alleen niet wat ik hiermee aan moet, ik wil een echt gezin voor de kleine zoals wij dat toen samen zagen maar ik wil ook dat hij mij respecteerd, ik wil mijn kleine niet leren dat dit de juiste manier is om een vrouw te behandelen/behandeld te worden in geval van een meisje.
Ik heb t gevoel alsof hij ons (de kleine en ik) in de steek laat en hij niet vecht voor hetgene wat veel voor hem betekend ( of we betekenen niets voor hem dat kan ook natuurlijk).

't is een heel verhaal, sorry, maar graag zou ik wat advies/ervaringen e.d. krijgen.
Ik voel me echt zo radeloos...

88 x gelezen, 0

In Overig

reacties (0)


  • Tanterinus word mama

    Hey meid,

    bedankt voor je reactie, erg lief, maar zie dat jij het ook niet gemakkelijk hebt! Sterkte daarmee.
    Ik weet dat mijn lief er heel erg aan moest wennen dat de situatie zo anders word,
    hij kon het zich niet voorstellen dat wij ouders zijn, en eerlijk gezegd ik ook niet,
    Jij bent degene die je kleintje voelt, en hebt er vast meer mee dan met hem. en ik denk ook dat je hormonen enzo een rol zullen spelen, ik doe onbewust ook dingen anders.
    Mijn lief vind mij woest aantrekkelijk, maar ik moet bijna niets van seks enzo hebben, dat scheelt ook, kom hem daarin ook wel tegemoet, ik zal moeten, en dan hebben we ook samen wel plezier!
    verder laat ik hem wel een beetje zijn gang gaan. sommige dingen vind ik niet logisch, hij wil al bijna 2 jaar de tuin doen, maar wilde nu toch eerst de dakgoten gaan doen, onzin, want die zijn nog maar net gedaan. dan probeer ik om het 1 keer tegen hem te zeggen, en daarna niet meer. valt niet mee. ik noem zulke dingen zwangerschapshormonen voor paps.
    misschien kan je hem een brief schrijven met je hele verhaal, want hoe lief aardig en gezellig we ook zijn, het is niet onze situatie, het gaat over hem.
    de baby is er nu nog lang niet, en wie weet is het alsof je net een nieuwe love hebt!
    en over jouw netheid, weet niet of je te netjes bent, of juist niet.
    Maar laat hem eens de wc schoonmaken, of aanrecht boenen, en dan laat jij expres zooi liggen, beetje water naast de pot, kruimels en druppel melk op aanrecht.
    Moet je hem horen,. als je hem dan confronteert wie weet werkt het, bij mij wel! hij is zelfs gaan zitten bij het plassen, en het blijft op de mannelijke manier schoonmaken, maar dat is ook aandoenlijk! toch!
    Nou meis, het is heel verhaal, maar ja, dat heb je als je toch maar ligt!
    liefs

  • jee

    dank dames voor jullie berichtjes..

    @ koepoek, ik sta echt echt open voor alles en ga dus ook mijn best doen om jou adviezen toe te passen.

  • Fenne van Meer

    Hey!
    Wat naar voor je dat je in een situatie zit waar je eigenlijk nu natuurlijk helemaal al niet op zit te wachten. Het valt me op dat er zoveel meiden (zoals jij ook) zo jong aan kinderen beginnen. Mijn man en ik kennen elkaar ook vanaf heel jong (16 en 18 jaar) en zijn nu dus 11 jaar samen. Voordeel daarvan is dat we een hele stabilie basis hebben en elkaar gewoon echt goed kennen. Maar goed, dat is onze keus en die maakt ieder voor zichzelf. Het lijkt mij ook dat hij onzeker is in deze situatie. Je moet niet vergeten dat er voor hem ook veel gaat veranderen en misschien wordt hij daar wel nerveous van. Praat met hem daarover. Tuurlijk heb jij aandacht nodig en wil je leuke dingen samen doen, maar misschien heeft hij het wel nodig om ook tijd voor zichzelf te hebben. Als jij daarin ontevreden bent, komt hij in die me-time ook niet tot rust. Spreek duidelijke dingen af. Bijvoorbeeld; maandag, woensdag, vrijdag voor jullie samen, dinsdag, donderdag en weekend voor hemzelf. Of dus andersom oid. Maar je moet duidelijk zijn in wat je echt precies wilt. Meer tijd samen en meer aandacht zijn ondefineerbaar en (zeker voor mannen) te ongrijpbaar en onduidelijk. Iets hapklaar presenteren levert dan vaak ook iets meer op. Heel veel succes en sterkte iig!