Soms is opgroeien moeilijk

De laatste vakantieweek maakte ik me een beetje zorgen om Phoebe omdat ze de overgang van thuis naar weer omgaan met -vriendinnen van- school niet helemaal goed leek op te kunnen pakken. Maandagochtend zag ze haar juf weer en floep: sindsdien zit ze weer in haar element :). Ze is er nog niet helemaal, maar op wat overbodige boos- en opstandigheid na, is Phoebs weer Phoebs. 

Geheel onverwachts is het Jay die de grootste moeite heeft met omschakelen. Waar het op neerkomt is dat hij even niet weet wat hij met zichzelf aan moet: 'Laat me los, maar houdt me dan wel vast. Ga weg, maar blijf dan wel bij me.' Hij wil het allebei, liefst tegelijkertijd. 

Tot dusver heb ik me altijd een beetje laten leiden door wat de kinderen aangeven. Nu dat Jay en Phoebe ouder aan het worden zijn in hun gedrag, komen er langzaam maar zeker meer lagen bij en wordt het steeds een stukje ingewikkelder om ze hierin te begeleiden. Helemaal als ze tegenstrijdige boodschappen afgeven. Maar waar ze fysiek steeds meer dingen zelf kunnen, moeten ze ook op mentaal gebied steeds meer zelfstandigheid ontwikkelen. 

Toen Jay het als peuter niet goed lukte om een boterham te smeren, pakte ik het mesje over en maakte ik het af om het de volgende dag opnieuw te proberen. Zo simpel is het niet langer. Jay begint steeds vaker grote mensen issues in het klein te ervaren. Loslaten is tenslotte iets wat je de rest van je leven zult moeten doen. Omdat het ook niet iets tastbaars als een boterham betreft, weet ik ook niet zo goed op welk punt ik het over moet nemen ALS ik het uberhaupt over moet nemen...

Voor nu heb ik besloten dat niet te doen. Het is gelukt om het er met Jay over te kunnen hebben, dus voor nu houdt ik het gesprek terloops gaande maar laat het verder aan hem over om er een manier in te vinden ermee om te gaan. Opgroeien is soms best moeilijk, zowel voor ons als voor de kinderen.