Missen

Ik mis Fenna. Ik mis haar lijfje knuffelig tegen me aan wanneer de wekker pas afgelopen is. En ik mis haar vrolijke stemmetje onder de douche. Aan tafel is het maar stil. Zelfs Roan is rustiger dan anders, alsof hij enig kind is. Het is maar een dooie boel thuis. Geen drukte meer. Geen geruzie, geen gegrap van die 2 samen, geen bekokstoof tegen mama en papa. Roan slaapt lekker op een matrasje in onze kamer omdat hij zijn kamertje zonder zus toch maar eenzaam vindt. 5 dagen geleden hoopte ik nog stiekem dat ze ziek zou worden en niet kon vertrekken...

Zondag hebben we haar gebracht. Ik wist dat het zwaar zou worden. Maar niet voor haar. Vrolijk stapte ze op de moni’s en de kindjes toe. Haar beste vriendinnetje Nel is bij haar. Nog een laatste zoen en knuffel en ze was weg, ze keek niet meer om naar ons.

 ’s Avonds in bed lag ik te woelen. Is het daar niet te donker in haar kamertje, en zal ze niet uit het stapelbed vallen? Ze heeft nog nooit boven in een stapelbed geslapen. En hoe zullen ze haar troosten? Ze weten daar niet dat Fenna ontroostbaar kan huilen, en dat je haar dan op je schoot moet houden en zachtjes moet wiegen en zoentjes moet geven op haar wangetje tot het over is…. De volgende ochtend – geen telefoon gekregen, zou ze niet gehuild hebben? Zou ze me niet gemist hebben? Gisteren een lange dag, ik wou dat ik haar een berichtje kon sturen. Weer een dag niets van haar gehoord. Weer een avond met een eenzame Roan op de kamer, weer stilte aan het ontbijt….

Morgen komt ze terug van haar boerderijslaapkamp, ze zal kippen en geiten eten gegeven hebben, op pony’s gereden hebben, paarden gekamd en geborsteld, en ze zouden zelfs zwemmen met varkentjes… ze zal het fijn gehad hebben en gauw weer terug willen gaan, en als ze ons gemist heeft, zal ze naar de foto gekeken hebben die ik haar meegegeven heb en ze zal geweten hebben hoe graag ze gezien is door ons allemaal.

Morgen komt ze terug, ik haal haar op, tegen 17.00 uur, ongetwijfeld zijn we een uur te vroeg, ik kan niet wachten….