Fenna naar de peuterklas

Vandaag ging Fenna voor het eerst naar school, naar het peuterklasje. We waren er al enkele weken over bezig en ze begreep niet waarom het zo lang duurde voor het moment van naar school gaan er was, en vandaag was het eindelijk zover. Ze liep luid roepend de hele weg door het parkje de schoolpoort door, met Roan op de fiets achter haar aan.

In het klasje ging ze aan een tafeltje zitten en vroeg meteen naar schaar en lijm, want ik had haar gezegd dat ze zou knippen en plakken op school…. Net zoals Roan 2 jaar geleden meteen naar de puzzels op zoek ging…. Uiteindelijk, omdat ze het bleef vragen, stuurde ik haar naar de juf, gaf haar een zoen en ging ervan door. Toen ik haar deze middag ging halen zei de juf dat ze het heel goed had gedaan vandaag. Ze zag er ook vrolijk uit, en toen ik haar vroeg of het leuk was op school riep ze ‘JAAAAAAAA’. Op de speelplaats liep Roan achter haar aan, en de kinderen die naar haar toe gingen joeg hij meteen weg met de woorden: “laat mijn zus met rust”. Thuis wou ze eerst geen middagdutje doen, ik denk dat ze toch wat druk is door de belevenis. Maar ‘getraumatiseerd’ door deze nieuwe ervaring zag ze er vandaag zeker niet uit.

Twee weken geleden nog maar hebben we haar ‘verplicht’ om zindelijk te worden. Ze wou gewoon haar pampertje altijd aan doen tot we zeiden: Fenna vanaf vandaag doen we geen pamper meer aan. Ze heeft geen enkel ongelukje gehad en precies op 1 januari deed ze ook kaka op haar potje.

Fenna is een felle madame! Ze is klein, maar ze zullen haar gezien (en gehoord) hebben. In de opvang zeiden ze de laatste dag dat ze haar stemmetje zullen missen, want ze babbelt, zingt en danst de hele tijd, net als haar broer. De laatste maanden is ze erg opengebloeid wat haar ‘verlegenheid / afwachtendheid’ betreft: ze heeft minder tijd nodig dan vroeger om te wennen en gaat snel op nieuwe gezichten af. EN ze zingt, danst, verzint verhaaltjes, vertelt, vertelt, vertelt…. Thuis is er geen rust meer met 2 zulke kinderen.

Gisteren was ze nog uit haar babybedje gekropen (voordeel van kleine meisjes, je kan ze langer in hun babybedje laten, waar ze niet uitkomen, denk je dan….), ze kwam de trap af en riep “mama, ik ben wakker”

Fenna maakt mooie zinnen, volledig correcte zinnetjes. Ze kent alle klanken en maakt geen uitspraakfouten zoals Roan, maar ze heeft dan ook nog nooit een oorontsteking gehad (hout vasthouden). Als ze iets eerst niet wil, maar dan toch wel dan zegt ze met een grappig stemmetje “ok dan!”

Soms kan Fenna mij erg claimen, echt rond mij hangen en voortdurend gepakt willen worden. Roan heeft dat net zo gehad op die leeftijd. Maar ze kan ook heel mooi spelen: een toren bouwen, koken voor haar popjes in haar keukentje, haar popjes in bed leggen en toedekken. Ze geeft haar popjes zelf naampjes: haar pony’tje heet Moenie, en dan heeft ze nog een ‘popje groen’ en een ‘popje paars’….

Fenna en Roan blijven 2 handen op één buik. Ze knuffelen elkaar dood, gaan op elkaar liggen en zitten, zitten achter elkaar aan, stoeien, spelen verstoppertje of tikken elkaar, ze zijn ‘partners in crime’ wanneer ze ons op stang willen jagen. En dan maken ze ruzie, pakken ze elkaars speelgoed af, willen net dat waar de ander mee speelt,… en ze zijn elkaar waard, ze dagen elkaar uit, ze durven elkaar slaan, en de ene doet niet onder voor de andere. Roan wordt het meest gestraft, omdat hij de oudste is, en misschien omdat hij toch wat jaloers is op Fenna en haar dan in de val probeert te lokken.

Roan blijft een pienter ventje, wil nu al kunnen schrijven en schrijft alles na, knutselt van ’s morgens tot ’s avonds. In de klas hoort hij bij de handigste kinderen, de juf liet zijn werkjes aan de schoolinspectie zien. Hij kan zich al knutselend erg lang concentreren.  Hij knipt moeilijke vormen zonder problemen uit. Hij maakt mooie tekeningen, erg accuraat en volledig voor zijn leeftijd, met veel fantasie.

Roan wil alles kunnen en begrijpen, en wordt boos als iets niet lukt. Hij stelt voortdurend vragen maar vertelt ook aan anderen hoe de dingen in elkaar zitten, over zijn broer die te vroeg geboren is, of over het heelal, en de dinosauriërs, de planteneters en vleeseters….  Hij telt tot 50 en meer.

Ook Roan heeft een sterke wil, maar wil ook harmonie, hij wil graag gezien worden en gaat het dus goedmaken na ruzie.

Zijn spraak is steeds beter, hij maakt nu vlot de ‘s’ maar vergeet ze nog in zijn spontane spraak. De ‘k’ en ‘t’ verwart hij steeds minder. Op dit moment zijn het vooral de klinkers die opvallen (eu wordt oo en uu wordt oe). Woorden die complexer in elkaar zitten, daar struikelt hij nog over, je ziet hem dan zo ‘articuleren’, ‘proberen het woord te vormen’. Hij doet erg zijn best. Iedereen verstaat hem nu, terwijl dat een jaar geleden niet het geval was. Zijn taal blijft sterk vooruitgaan, daar is hij nooit achter in geweest. Hij verwart hem en haar, of hij en hem, maar dat is allemaal normaal voor zijn leeftijd. Laatst zagen we op een wandeling een groep wielrenners. “kijk”, zei Roan, “een kudde fietsers”!

Toen ik haar dag twee naar haar klasje bij juf Ira bracht, kwamen de traantjes. Ze wou mama niet loslaten. Het besef is er – hier blijf ik nu tot mama me komt halen. Vanmorgen probeerde ze nog even: “ik wil naar de kleine kindjes gaan” (de opvang), maar daarna wou ze toch naar school. “Ik ben groot he”, zegt ze de laatste tijd vaak. Ja ze is groot, maar op haar school is ze met haar 83 cm toch de kleinste van alle grote kindjes.

Nog anderhalve week later en Fenna doet het fantastisch. Ze huppelt en zingt vrolijk naar school. Op school doet ze flink mee, ze houdt van de liedjes die er gezongen worden en kent er al enkele uit haar hoofd. De juffen zeggen dat ze de hele tijd zit te tateren, zonder ophouden. Ik haal elke middag een vrolijke Fenna af op school. Het lijkt of naar school gaan haar een boost in haar zelfvertrouwen heeft gegeven. Ook thuis is ze erg vrolijk en druk, haar sterke willetje steekt vaak op. ’s Nachts durft ze ons wakker houden, dat deed ze vroeger nooit, ‘mijn poep doet pijn’, zegt ze dan, misschien omdat ze wat constipatie heeft. Ik denk dat het ook te maken heeft met verwerken van de grote stap, even wat meer aandacht nodig hebben van mama en papa, zelfs al is er overdag weinig van te merken dat ze überhaupt iets te verwerken heeft.