Fenna gooit haar tutje over de haag

Onze kleine meid was vorige week ziek - een buikgriep die de ronde deed en die ik nu ook - zij het in lichte mate - te pakken heb.... En ze liep erg lastig. Als Fenna zich niet goed voelt, dan mag iedereen het geweten hebben, dan kan ze een erg slecht humeurtje hebben en alles is dan niet gewoon 'nee', maar 'NEE!!!!!!!' - en die NEE gaat gepaard met een krachtige wegduwende armbeweging!

Daarbovenop had ze, na meer dan een jaar tutten en soezen op hetzelfde tutje, haar tutje stukgebeten. We hadden al andere tutjes geprobeerd, en de sint had er zelfs 2 nieuwe gebracht maar die wou ze niet. Je kan je voorstellen hoe haar tutje er begon uit te zien.... en nu was het stuk. Om te vermijden dat ze er nog op zou tutten, hebben we het speentje eraf getrokken en toonden we haar het tutje: 'kijk Fenna, je tutje is kapot, je moet nu vriendjes worden met je nieuwe tutje' en we schoven het nieuwe tutje naar voren. 'NEE!!!!!', riep ze boos en ze begon hartverscheurend te huilen terwijl ze met haar kleine handjes de 2 stukken van haar tut exploreerde en ze weer probeerde samen te brengen. Het huilen heeft een kwartier aangehouden, we konden haar niet troosten, 'tutje is kapot', huilde ze, en telkens we het andere tutje naar haar toe brachten, duwde ze het krachtig weg. Het was echt zielig. 

Wat later brachten we haar naar bed voor haar middagdutje en overhandigden we weer het nieuwe tutje. 'NEE!!!!!', riep ze, en ze legde zich koppig in bed, 'tutje is kapot', zei ze weer, en ging slapen. Het duurde wat langer voor ze in slaap viel, en ze was sneller wakker dan voorheen, en dat ook tijdens de volgende slaapjes de volgende dagen, maar Fenna wil geen ander tutje, ze slaapt nu zonder. Het nieuwe tutje hangt gewoon over de rand van haar bed, dichter dan dat mag niet!

Ze heeft een koppig en sterk karaktertje, en we gaan nog veel met haar meemaken, maar ik bewonder haar zo voor haar kracht en sterke wil! Wat knap dat ze zonder tutje kan slapen, terwijl haar broer 's middags nog steeds zijn tutje wil, eender welk tutje, als hij maar wat kan smakken en zuigen en lekker genieten.... mocht hij kunnen, d.w.z. mochten we er minder streng op toezien, dan zou hij een tutje mee naar beneden smokkelen om tijdens zijn spel ook nog wat te tutten. Af en toe probeert hij het, maar we hebben het telkens door. 'Ik ben een sloeber he', zegt hij dan ondeugend, en dan weet hij dat we niet boos kunnen zijn.

'WAN!!!' roept Fenna naar haar broer wanneer ze 's morgens wakker wordt als eerste of gewoon tijdens hun spel, 'WAN!!' of 'ONE', lachen we wel eens, zo hebben we 'one' en 'two'.

Onze echt ONE, ons eerste kindje, zou gisteren 5 geworden zijn. En zoals elk jaar vierden we zijn geboortedag. Ik had een snickertaart gebakken en 's namiddags gingen we naar het geboortebos en legden we stukjes taart voor hem neer, aan zijn boompje dat we gepland hebben dicht bij de bomen van Roan en Fenna, en Roan mocht ook stukjes taart leggen. 'Wie gaat die taart nu opeten?', vroeg hij. Ik zei dat ik dat niet wist, maar wie het deed, deed het voor Ilan!