1 september

Fier stapte onze kleine grote man richting school, niet meer naar het vlinderklasje (de peuterklas) maar naar de eerste kleuterklas, het berenklasje! Een nieuwe juf, 24 kindjes, onze man deed dat flink en mama moest zich niet bezorgd maken: die trekt zijn plan wel. 's Middags ging ik hem alweer halen, want onze grote man is nog klein genoeg voor een heuse middagdut. En dan.... pannenkoeken bakken. Ik wil er namelijk traditie van maken bij elke eerste schooldag pannenkoeken te bakken, wat kan leuker zijn?

En toen kreeg ik keelpijn, en enkele uren later was ik heel ziek met hoge koorts en sterk opgezwollen klieren en kon ik amper slikken. De volgende dag de dokter gebeld die een ferme keelontsteking contstateerde en antibiotica voorschreef. Maar het duurde nog 48 uur voor de antibiotica zijn werk deed en de volgende dag kon ik niet meer praten, het was alsof er een hete aardappel in mijn mond zat, zo sprak ik. Eindelijk ging de AB dan toch werken en werd ik beter.

Een week later moest ik met Roan op controle bij de NKO-arts voor zijn oortjes en ik vroeg ook even naar mijn keel te kijken: de AB was op maar ik had toch nog keelpijn en ik zag witte plekken in de keel. De NKO-arts verschoot: 'jij hebt een gesprongen peritonsillair abces gehad en je hebt nu een open wonde in je keel waar het abces doorgebroken is', zei ze, 'het verbaast me dat je dat met die antibiotica overwonnen hebt, maar je zal hervallen, je moet een straffere kuur krijgen en over enkele weken je amandelen laten verwijderen, anders komt zo'n abces gewoon terug, en dat is niet ongevaarlijk'. Ik stond nog erg zwak en de nieuwe antibiotica sloeg niet meteen aan dus werd ik enkele dagen in het ziekenhuis opgenomen om intraveneus AB te krijgen.

De eerste keer dat ik niet was waar de kinderen waren - ik miste ze, maar ook kwam een ongelooflijke rust over mij heen: eens niet moeten zorgen, eens niet moeten springen bij elke kik, want een zieke mama die moet gewoon doordoen.

(desalnietemin werd deze zieke mama wel ongelooflijk getroost door de kleine kindjes, vooral Roan die goed begreep dat mama ziek was had bleef me overstelpen met zoentjes om dan meteen te vragen of ik nu beter was)

Ik werd ontslagen uit het ziekenhuis met de boodschap de volgende veertien dagen niet te werken en zo goed mogelijk te herstellen als voorbereiding op de tonsillectomie. Maar toen werd Roan ziek - die was de volgende dag weer beter, en dan werd Fenna ziek: haar longen piepten en kraakten: longontsteking. Na een week antibiotica herviel ze, weer een week AB en na die week kreeeg ze plots weer 40° koorts. De koorts bleef 5 dagen lang, we kregen ze amper naar beneden, haar bloed werd genomen: viraal - en toen stond ze plots vol uitslag: de zesde ziekte! Alleen zakte Fenna's temperatuur niet bij het uitbreken van de vlekjes, integendeel, ze piekte nog hoger, braakte in haar slijmen - we hebben op het punt gestaan naar spoed te vertrekken....

vorige zondag was ze eindelijk beter en kon ze weer lachen en spelen - tot Roan plots 39,5° koorts had. Die zit nu thuis met loopoor, oor- en keelonsteking.

Morgen worden mijn amandelen verwijderd.

Als ik beter ben gaan we..... pannenkoeken bakken!!!!!!!!