Mijn kleine grote man

Mijn lieve kleine man...

groots vertrok hij heel vroeg in de ochtend met papa en zijn zak vol speelgoed. We hadden alles goed voorbereid, nagespeeld hoe hij met een maskertje in slaap zou gebracht worden om half 8. En dan de beloofde pannenkoeken - Roan zag het helemaal zitten en flink stapte hij het ziekenhuis binnen, knap liet hij zij omkleden en wegen en meten, twijfelde toen men hem een armbandje met zijn naam erop aandeed, en ook even toen hij moest gaan liggen, maar daar was het maskertje.... alles was goed verlopen.

Een half uurtje later was ook ik aangekomen in het ziekenhuis, Fenna was naar de opvang, en ik besloot hem bij het ontwaken bij te staan, niet wetend wat me te wachten stond.

Ik kreeg een hysterische Roan, luid schreeuwend, wild om zich heen slaand en schoppend, wel een kwartier lang, niet te troosten, hoe ik hem ook oppakte en tegen me aan hield. Een verpleegster kwam me een bakje brengen want het leek erop dat hij zou gaan spugen. Hij hoestte zich te pletter en stak voortdurend zijn handje in zijn mond. Hij wou steeds dat ik hem oppakte, maar bleef dan schoppen en slaan.... ik dacht: 'Nooit meer!!!!'

Eindelijk kwam hij tot rust en legde hij zijn hoofd op mijn schouder, vroeg naar papa die in de gang wachtte. We mochten naar zijn kamertje gaan. Ik haalde zijn doos met boekjes en potloodjes te voorschijn, maar niets interesseerde hem, af en toe huilde hij met zijn handje nog steeds in zijn mondje: 'pijn', riep hij dan. Soms viel hij even in slaap op onze schoot. Drinken wou hij niet, een kaasje eten wel. Wachten op de dokter.

Wat leek Roan plots weer klein in dat operatiekleedje met drukknopjes, ik zie nog voor me hoe hij daar rondliep met blote voetjes en dan dat kleedje aan, wou dat ik het had vastgelegd met camera.

De operatie was goed verlopen: zijn trommelvliezen waren reeds verhard en achter het trommelvlies zaten poliepachtige ontaardingen - alles wees erop dat de jongen al heel lang met een ontsteking rondliep. Uit zijn neus hebben ze een immense poliep gehaald (vandaar de pijn achter in zijn keeltje) die we mee kregen op sterk water....

Nog nooit wou Roan zo graag weer naar huis, liet hij zich zo gemakkelijk aankleden om snel naar huis te kunnen vertrekken. En thuis keek hij meteen of alles er nog stond, alsof hij maanden was weggeweest....

Maar hij bleef slap en hangerig, en pijn hebben, en de nacht was lastig, wat geslapen met de hulp van pijnstilling, en deze morgen was Roan niet zichzelf, hij had het moeilijk en wou niet naar 'de kindjes' - papa heeft een voormiddag verlof genomen, en in de namiddag kon hij bij mij blijven.... en ook nu wordt hij voortdurend wakker uit diepe slaap.... hij is intussen ook wat verkouden, net als Fenna, misschien spelen er 2 dingen tegelijk, maar gemakkelijk vind ik het niet. Niet zoals zovelen zeggen: 2 x niets, echt een peulenschil, absoluut niet erg.... Roan is ziekjes, en het is nu wachten op de positieve gevolgen van de buisjes en de neuspoliep die weggenomen is.

Maar de pannekoeken waren een succes!