Op de gang en meer diepgang

Mama: “ssst, Fenna is in slaap gevallen”

Roan: “Boem”

Op de gang: we moeten hier altijd een plekje achter de hand hebben waar we Roan naartoe kunnen sturen om af te koelen of wanneer hij echt niet luistert zodat het niet escaleert. Tot een week geleden had hij nog zijn park, maar dat hebben we nu verhoogd en aan Fenna toegewezen die er uren naar haar vals spelend mobieltje kan staren! Daarna hebben we hem enkele keren in Fenna haar bedje gezet (in de woonkamer), maar dat haalde hij altijd overhoop en als Fenna sliep konden we ook nergens heen met hem. Dus heeft papa een hekje in de gang gemaakt zodat Roan, wanneer het echt te erg wordt, naar de gang kan gaan om daar af te koelen, zonder dat hij de trap op kan of de kelder in kan of andere dingen kan doen die niet mogen. We hadden er allebei wat gemengde gevoelens bij, zou Roan zich niet uitgesloten voelen zo alleen op de gang? Gaat hij er geen trauma aan overhouden? De laatste dagen was ons geduld groter dan ooit zodat we hem toch maar niet de gang op moesten sturen….

Maar daarnet was hij weer aan het uitdagen, steeds weer naar Fenna toe die lag te slapen, op haar hoofdje slaan, aan haar teentjes trekken, dus ik zei: “Roan, ik tel tot 3 en dan wil ik dat je weg bent van Fenna of je gaat naar de gang…. 1….” “Jaaaa”, riep Roan, en rende richting deur. Al lachend met de situatie zetten we hem even op de gang en deden algauw de deur weer open, waarna Roan recht naar zijn zus rende, met zijn vingers op haar buikje pulkte en riep ‘op de gang, op de gang”…..

Voor Roan is het leven één grote grap – voor Fenna is het soms een strijd: zo vaak zit ze te krochen, te duwen, met armpjes en beetjes te zwaaien, haar hoofd links en rechts slaand, schrille kreetjes en gilletjes…. Dat doet ze terwijl ze drinkt, maar ook wanneer ze moe is en niet lijkt in slaap te vallen. Fenna is een lieve schat, maar ze kan zo ernstig kijken, met diepe frons of met wijdopen ogen soms, alsof ze alles van het leven inwendig bekijkt, aftast, zich afvraagt of het allemaal de moeite waard is.

Een theorie zegt dat de strijd die het kind voert tijdens het geboren worden, tijdens de tocht door het geboortekanaal, bepalend is voor zijn psychische weerbaarheid tijdens zijn leven. Hoe groter de strijd tijdens de geboorte, hoe weerbaarder en sterker sta je in het leven.

Roan heeft zijn strijd gehad: 2 uur persen, dan de zuignap, een heel medisch team aanwezig, meteen weggevoerd voor controle, longetjes en maagje leegezogen… zijn eerste schreeuw, zijn eerste blik waren ‘woede’ – daarna werd hij bij mij gelegd en Roan bedaarde, meteen begon hij te vertellen en leek hij het gelukkigste ventje op de wereld.

Fenna is er na een kwartiertje persen gekomen, in alle rust, geen medische controle, meteen bij de mama – daar lag een tevreden en rustig meisje. Haar innerlijke onrust begint pas nu echt duidelijk te worden. Ik denk dat ze meer diepgang zal hebben dan Roan, misschien zal ze het niet altijd even gemakkelijk hebben, maar ik zie ook dat ze haar plan zal trekken, dat doet ze nu al, op haar manier maakt ze duidelijk wie ze is en hoe we met haar rekening kunnen houden. Ik zie haar al zo graag, ben zo benieuwd wat ik van dit knappe meisje zal leren.

Bijgevoegd foto van Fenna met haar grote ogen.