Terrible two

Roan is 2 jaar, nu al een week, en wat is het snel gegaan. Ik realiseer me dat we elk moment moeten genieten, want ze worden zo snel groot.

Nu ik er 2 heb is het dubbel genieten, en het is ook leuk te vergelijken: foto’s, blogs die ik geschreven heb toen Roan baby was….

Roan blijft een gezellige, drukke, levendige lachebek die overal een grap in ziet. Dat was meteen na zijn geboorte duidelijk. Toen Roan zo oud was als Fenna nu, maakte ik me geen zorgen over de nabijkomende kinderopvang, hij zou zijn plan wel trekken, hij zou de oppassers charmeren en zo maken dat ze hem vaak zouden opnemen…. En zo is het nu nog steeds. Iedereen ziet Roan graag, zelfs al is hij soms een wolf in schapenvacht, iedereen komt graag babysitten op hem en vindt het spijtig wanneer Roan zijn bedje in moet. Behalve mama en papa dan, die blij zijn wanneer Roan gaat slapen omdat ze dan even rust hebben :)

Want ja, Roan is duidelijk in de terrible two-fase gekomen. Sommige dagen is alles “nee”, of hij wil net dat wat we niet aanbieden, zelfs al laat ik hem kiezen uit 3 dingen, hij wil nog een vierde. Hij is totaal onbevreesd voor onze boze stemmen, of niet bang in zijn park te vliegen, want dat doen we als we niets meer met hem kunnen aanvangen. Hij kent zo zijn momenten, de ene dag is hij een engeltje, de andere dag een echte duivel! Hij houdt ervan om grapjes met ons uit te halen: “adeebie” (alstublieft) roept hij en geeft ons een koekje, en wanneer we het willen aannemen zegt hij snel “nee” en trekt hij zijn hand terug…. Hij is duidelijk bezig met grenzen te verkennen: waar ligt de grens precies? Eten van tafel gooien mag niet van mama, maar ook niet wat kruimeltjes, en dan nog wat meer kruimeltjes? Zus slaan mag zeker niet, maar ook niet aaien? En wat steviger aaien? En aan haar teentjes trekken? En met de poten van zijn speelgoed paardje in haar gezicht pulken? We zoeken altijd naar manieren om hem de dingen duidelijk te maken. Hij eet liever het vlees van de boterham om dan de boterham te laten liggen, dus hebben we hem ‘eerst – dan’ geleerd: eerst een stukje boterham, dan een stukje vlees, of eerst wat groenten, en dan wat vlees, of eerst gaan slapen en dan naar zee…. Op deze manier hebben we al veel van hem gedaan gekregen :)

Zijn zus heeft hij volledig aanvaard, hij is niet jaloers, ze hoort er nu gewoon bij: “Neena” noemt hij haar! Hij komt haar tutje brengen (nadat hij het eerst zelf even in zijn mond stak), en ze mag enkel spulletjes van zijn honderden speelgoedjes hebben…. Als we even weggaan zonder Fenna, is hij ongerust, we kunnen haar toch niet zomaar bij een babysit achterlaten…. Het eerste wat Roan ’s morgens doet is zijn zus ‘goeiemorgen’ wensen: “hallo Neena”. De verwarring van de eerste weken is voorbij, ook de korte periode van verlatingsangst – even wou hij niet bij de babysit blijven als wij met Fenna de deur uitgingen, en even keek hij om of papa/mama ook wel meeging als hij al met één ouder vertrok terwijl de ander nog de schoenen aandeed: voor Roan horen we nu allemaal samen, en wat we doen, doen we samen! En nu komt de leuke tijd: broer en zus, over enkele maanden kunnen ze al samen spelen!

Enkele dagen geleden hadden we consult bij Kind en Gezin voor onze 2 kids en alles was in orde. Roan doet het goed. Hij moest een torentje maken van 4 blokjes, dat kan hij al lang, zelfs veel meer, maar deed dat ginder natuurlijk niet, neen, hij vond het leuker de vormpjes te sorteren en in de juiste vakjes te stoppen, ook goed! Onze enige vraag: wat doen we met zijn slaapjes, want hij slaapt nog steeds 2 x per dag (4 uur in totaal), en dan nog eens 11 uur ’s nachts! We krijgen hier veel opmerkingen over in onze omgeving: in het kdv leggen ze hem maar één keer weg (gevolg: een vermoeide en boze Roan ’s avonds thuis, en veel meer ziek door te weinig slaap) en zelfs mijn moeder vindt dat het nu welletjes is met al die slaapjes: “dat moet je hem toch eens gaan afleren”. Maar het is officieel, bevestigd door de arts van Kind en Gezin: Roan mag nog steeds 2 slaapjes doen want hij heeft dat duidelijk  nodig, het komt omdat hij zo’n actief kind is, zo levendig, en zoveel prikkels te verwerken heeft! Het komt vanzelf wel goed, zeiden ze daar – joepie, eindelijk eens een advies naar ons hart (in tegenstelling tot de borstvoedingsadviezen die ik daar krijg – ik moet nu toch echt de tijden gaan rekken….), en joepie, wij mogen meerusten, want als Roan in bed ligt hebben we eindelijk even rust :)

Roan maakt de laatste weken enorme sprongen op alle vlak! Hij speelt veel beter alleen, met zijn diertjes en met zijn watertafel die met dit fantastische weer een enorm succes blijkt! En ook zijn taal gaat met rasse schreden vooruit. Zijn zinnen worden steeds langer en complexer, hij doet ons vaak verschieten!

“Twee muizen” riep hij plots toen hij naar één van zijn verjaardagskaartjes keek. Ik viel bijna van mijn stoel, onze ferme man begrijpt ‘twee’ zonder dat we daar ooit op geoefend hebben. Hij maakte waarschijnlijk een associatie met iets anders wat we hem ooit vertelden. En wat later zag hij een “zwarte koe” – ik wist niet dat hij kleuren herkende! Wij spraken nooit over zwarte koeien, maar wel komt er vaak een zwarte poes op bezoek in de tuin – hij legde weer een verband! “alles op, geen eten meer”, “papa mee, kippen eten geven”, “tutjes moeten in bed”,  hij begrijpt het voorzetsel ‘in’ – “melk daarin” zegt hij, en hij benoemt nu pijn: keeltje pijn (zegt hij als hij moet overgeven) en vinger pijn (nadat hij zijn vinger tussen de deur had gestoken….). En als mama of papa eens een foutje maken roept hij luid: “mama/papa toch!”. Hij gebruikt de meervoudsvorm voor werkwoorden en voor zelfstandige naamwoorden. Maakt mooie zinnen met het woordje “ook” erin, en maakt verkleinwoorden, noemde zijn papa plots “papa-tje”. En hij gebruikt aanwijzende voornaamwoorden: “die bal”! Ik denk dat zijn taal enorme sprongen zal maken de komende periode, hij vindt het duidelijk leuk om te spreken en geniet ervan als wij weer eens verschieten van wat hij allemaal kan!

Onze Fenna doet het ook erg goed. Ik herlees blogs van Roan of bekijk zijn foto’s van toen en zie dat zus zich op dezelfde manier ontwikkelt, duidelijk broer en zus. Ze lijken van uiterlijk en karakter op elkaar, maar net iets anders. Allebei zijn het sterke, stevige, communicatieve en tevreden kinderen.  Fenna lijkt wel een pak rustiger dan haar broer. Ze slaapt veel meer, soms hele dagen en nachten, om dan weer een wakkere dag te hebben. Ze kan zich langer vermaken in haar park, of de maxi cosi, maar is niet graag alleen, wil ook bij ons zijn. Ze kan ook erg onrustig zijn, dan heeft ze honger, of ze moet boeren, of ze is moe en dan wil ze liefst gewoon in haar bedje. Wat een tegenstelling tot Roan op dat vlak, die kregen we met geen stokken in zijn bed, hij bleef maar hazenslaapjes doen. Fenna kan lief lachen, maar heeft net als Roan een (soms boze) frons op haar gezicht, ze bekijkt de wereld met enige bedenking. Ik denk dat ze een rijke innerlijke wereld heeft. Fenna kan ook heel bang kijken, ze trekt dan hele grote ogen – toch huilt ze dan niet. Ze huilt niet vaak, maar kan wel gillen en kreetjes slaken met heel luide stem,  het maakt haar erg ‘girly’! De periode van kampjes lijkt voorbij, de laatste week is ze erg rustig en op haar gemak. ’s Avonds wat onrustiger en moeilijker in slaap te krijgen. Klokslag half 11 valt ze in slaap!

De borstvoeding vind ik niet altijd gemakkelijk. Ik twijfel vaak of ze wel voldoende binnen heeft omdat ze altijd erg kort drinkt, maar bij het wegen deze week bleek dat ze erg goed is aangekomen, dus geen reden om te twijfelen. Ze drinkt onregelmatig, sommige dagen erg vaak, dan weer heel weinig, mijn borsten raken gemakkelijk van slag. ’s Nachts heeft ze al eens 7 uur lang geslapen, maar meestal komt ze nog 2 x per nacht. Dat vind ik niet erg, omdat ze snel weer in haar bedje ligt en weer verder slaapt, ze houdt ons dus niet wakker zoals haar broer een jaar lang wel heeft gedaan!

Het voeden op verzoek met nog een peuter rondlopen, vind ik al helemaal niet gemakkelijk. Roan is dan ook niet de gemakkelijkste en profiteert van de situatie wanneer ik mijn handen niet vrij heb. Meestal komt hij erg druk bij ons liggen, om af en toe een boks tegen Fenna te geven of in haar tenen te knijpen. Ik word dan heeeel boos, maar het helpt niet. Wil ik in alle rust kunnen voeden, dan moet Roan in zijn park, wat ik dan weer zo zielig vind voor hem, en bovendien zijn er dagen dat Fenna heel vaak komt.

Ik wil mijn kinderen niet laten huilen, maar ook dat bleek met 2 kinderen een verloren zaak – nu is het dus kwestie de aandacht zo goed mogelijk te verdelen en te kiezen wie het eerst moet geholpen/getroost worden. Gelukkig loopt het meestal wel los, met af en toe een paniekmoment.

Zelf geniet ik erg van deze vakantie en het stralende weer van de laatste weken. Het is druk, zo met ons vieren thuis, maar we doen erg leuke dingen zoals naar zee gaan of een dierenpark bezoeken en BBQ met vrienden en familie, en we genieten allemaal: mama, papa and our terrible two....