Stotterende benenplan

Eergisteren zat ik er helemaal door. Ik sliep al een week niet meer dan 3 uur per nacht door de schokkende benen, stotterende benen noem ik ze nu. Elke 20 seconden trekt één of ander been bruusk samen, zolang ik lig. Die nacht had ik NIET geslapen en voelde me ellendig. Ik was tot niets meer in staat, liep als een zombie door het huis, ik kon niet anders dan deze dag me met niets anders bezig te houden dan 'proberen te slapen' - geen tijd en energie meer voor zorgen voor Roan, tijd met het gezin, een leuke babbel met een vriendin, ontspannen,...  Gewoon verder 'proberen te slapen' - het is om ellendig van te worden.

In mijn allerdiepste put - ik kon alleen nog maar huilen, mijn partner voelde al een depressie aankomen maar dat is het echt niet - heb ik mijn vroedvrouw gebeld: ik moet een oplossing hebben, zo kan het niet nog weken doorgaan. Heimelijk was ik jaloers op de dames hier die veel te vroeg bevallen, terwijl ik dat natuurlijk ook niet wil en het ook heel erg vind voor hen.

Mijn vroedvrouw stelde voor contact op te nemen met de gynaecologe en naar het ziekenhuis te vertrekken voor verder onderzoek, een manier zoeken waarop ik kan slapen, eventueel met medicatie onder begeleiding.

Ik heb er met haar over nagedacht, en besloten dit nog niet te doen. Ik zou het dag per dag bekijken, maar wou wel dat er een plan klaarlag bij de dokter zodat ik als ik er helemaal helemaal doorzat niet alles moest gaan uitleggen of me moeten verantwoorden op één of andere manier. Zij heeft contact opgenomen met de dokter. Maandag heb ik afspraak - die had ik sowieso al - voor een grondige echo (de 30-weken echo heeft nog altijd niet plaatsgevonden), nog eens aan de monitor, bloedafname, en bespreking van hoe we dit nu gaan aanpakken.

De vorige 2 nachten heb ik 7 en 6 uur geslapen! Was ht omdat ik gerustgesteld was? Of gewoon omdat ik zoooo moe was - in diepe slaap treedt het niet op, misschien ben ik wel meteen in een zeer diepe slaap kunnen vallen en heb ik het zo kunnen afweren. Vanaf een uur of 5 ben ik weer wakker met stotterende benen, maar zo is het haalbaar! Zo kan ik er ook weer zijn voor mijn gezin en hoef ik overdag niet voortdurend proberen bij te slapen.

Ik haal het nu wel tot mandag, maar verwacht nog ellendige nachten en dagen en we zien wel.

Straks toch nog een ander, positiever blogje over Roan.

Mijn kleine meid doet het goed, is al even onrustig als mijn benen, hoe die ligt te kroelen in mijn buik, mijn ribben heeft ze ook al gevonden :)