12-wekenecho en nekplooimeting

Vanmorgen hadden we de nekplooimeting en bijhorende echo in het UZ.

Op weg van de parking naar het verloskwartier vond mijn partner een tutje met de naam op die we willen geven mocht ons kindje een zoontje zijn, wat een toeval! De naam komt echt niet veel voor! Als het nu een zoontje wordt.....

De echo verliep goed, lang wachten met de IKEAcatalogus op de schoot, dan eindelijk naar binnen voor de echo. De nekplooimeting is goed (1,7) en al de rest was ook zoals het hoorde. Er was geen ontbrekend neusbeentje te zien zoals men wel soms bij kindjes met down ziet. Het kindje wordt nu op 12 weken en 6 dagen geschat, dus 4 dagen ouder. Mijn partner en ik zagen meteen dat het een jongetje was (bij Raon hebben we dat ook op de 12-weken echo gezien), maar de gynaecologe ontkende dat, ze zei dat we dat niet kunnen zeggen nu en dat het de navelstreng was die we zagen..... dus of de toevalstreffer van het tutje een echte toevalstreffer wordt, moet nog blijken.....

12 fotootjes meegekregen, ik moet er altijd om lachen om die echofotootjes, echte mormeltjes met apensmoeltjes, maar duidelijk de neus van papa :)

We hebben ervoor gekozen geen verder onderzoek te doen naar chromosoomafwijkingen. Met de nekplooi die er nu was vermindert die kans met factor 4,5. Dat betekent dat we gezien mijn leeftijd nog 1 kans hebben op 360 dat het kindje alsnog een afwijking heeft. Wij kiezen ervoor te laten komen wat komt en enkel te reageren mocht duidelijk zijn dat ons kindje een levensbedreigende aandoening zou hebben en onnodig zou leiden. Maar volgens de dokter kan een punctie, noch bloedonderzoek daar meer over zeggen.

En Roan heeft een echte mamafase: hij wil de hele tijd aan mijn hand lopen, d.w.z.: me meetrekken naar hier en naar daar (hij kiest!). Hij kan heel mooi spelen en bouwen, puzzelen en in boekjes kijken, maar liefst toch terwijl ik bij hem op de mat meespeel. Hij laat me nog steeds niet graag werken in de keuken of rusten in de sofa. Maar ik geniet ervan. We denken dat Roan zijn plaatsje wel zal blijven opeisen, ook als er een tweede bijkomt :)

Na de echo zijn we lekker gaan eten onder ons tweetjes (drietjes) - zo zonder voortdurend afgeleid te worden door Roan (die was naar de opvang) was dat ook echt genieten :)