Lieve Petrouschka, mijn lieve kat

Lieve Petrouschka, toen ik gisteren hoorde dat je kanker hebt, brak mijn hart. 13 jaar lang heb je hier bij mij gewoond en lief en leed met mij gedeeld. Meer dan voor je zusje Boris was ik een mama voor jou. Je genoot ervan op mijn schoot te rusten, kopjes te springen naar mijn hand, en muizen en andere diertjes in mijn schoenen te leggen, cadeautjes voor mij. Je was zo eenkennig, niemand anders mocht in jouw buurt komen, je kroop schichtig onder de kast en blies als iemand te dicht bij kwam – maar ik mocht dicht bij jou zijn, al van in het begin. Je was een vinnige kat, een echte tijger die sprong en klom en de buurt verkende. Andere katten waren niet veilig in jouw buurt. Een andere kat (behalve Boris) mocht ons erf niet betreden. Je was het omgekeerde van jouw zus, die eerder lui is, en traag, sloom en dik, en niet liever doet dan eten. Jij ging op jacht, jij ving de muizen, jij beschermde jouw en ons territorium.

De laatste jaren is er veel veranderd bij ons, met JL die bij ons kwam wonen en de verbouwingen aan ons huisje. Er werd wat van je ruimte afgepakt. En nog meer toen vorig jaar onze lieve Roan is  geboren. De plaats op mijn schoot was niet langer vrij voor jou, en ook dicht bij mij was het niet veilig met de snelle en grijpgrage handjes van Roan die jou graag aan de staart en de oren trok. De laatste weken liep je cirkeltjes rond het keukeneiland met Roan al kruipend achter je aan. En kreeg je nog wel op tijd je eten en drinken? Was de kattenbak wel schoon genoeg?

Toen ik gisteren te horen kreeg dat je ongeneeslijk ziek bent en niet lang meer te leven hebt, voelde ik me heel verdrietig maar ook schuldig. Het lijkt alsof je weggaat omdat hier geen plaats meer is voor jou – maar dat is niet zo, de dingen en ook de plaats die jou toekomt, die moeten gewoon weer wat in evenwicht komen, had het wat meer tijd gegeven Petrouschka, dan had je dat wel gezien!!  Of is het gewoon jouw tijd, en ben je gerustgesteld dat jouw ‘mama’ een ander ‘kindje’ heeft om te vertroetelen en te verwennen en alle aandacht aan te geven?

Je ligt daar nu al een hele dag op hetzelfde plekje, je ademt snel, gaat af en toe een hapje eten, nog even naar buiten geweest om je behoefte te doen, je stapt moeizaam en kan de zetel, de trap niet meer op. Ik moet de volgende dagen al die dingen goed observeren om dan de moeilijke beslissing te nemen wanneer het tijd is om je te helpen naar de eeuwige velden waar miljoenen muizen zijn om achter aan te zitten.

Ik zal altijd aan je blijven denken Petrouschka, ik draag jou in mijn hart. Ik zal nooit vergeten hoe vaak je me bent komen troosten wanneer ik verdrietig was. Ik hoop dat ik een goed baasje ben geweest voor jou, en dat ik het nu ook nog goed doe met het afscheid nemen.

je baasje, Iris

op volgende link vind je normaal gezien een foto van Petrouschka

http://www.babybytes.nl/addvipphotocomments.php?id=9571809-66749038&vnaam=irisiris