Een tekstje alleen voor mama (zelfs al wordt Roan morgen 11 maanden)
Ik ben moe, ik ben op en soms zit ik erdoor.Ik heb zoveel aan mijn hoofd, ik krijg geen rust, en ik krijg het niet helder in mijn hoofd.
Toen ik besloot halftijds te werken dacht ik dat tijd doorbrengen met mijn kind rust zou geven, maar dat is niet zo. Alles staat dan in het teken van Roan die op tijd zijn eten, medicatie, verzorging moet krijgen en ik kom niet toe aan de dingen die ikzelf nodig heb. Soms komt gewoon tanden poetsen er niet van, laat staan lezen, rusten, mijn tai chi-oefeningen doen…. Wanneer ik werk, heb ik meer rust, omdat ik duidelijk weet wanneer mijn cliënten komen en wanneer ik iets anders kan doen. Maar omdat ik de tijd die ik voor mijn werk voorzie vooral opvul met cliënten (omdat ik het inkomen nodig heb en ook om te lange wachtlijsten te vermijden), kom ik ook niet toe aan het extra werk dat mijn job vraagt. Het gevolg is dat ik het gevoel heb te weinig tijd te hebben om me verder te blijven specialiseren en optimaliseren.
En omdat Roan zo vaak ziek is, en ikzelf doodmoe en soms zelf ziek, heb ik al zo vaak cliënten moeten annuleren dat ik me soms schaam weer eens te moeten afbellen. Mijn cliënten krijgen niet het aantal sessies therapie die ze nodig hebben om voldoende vooruitgang te maken.
2 Grote frustraties dus: ik heb te weinig tijd voor mezelf én ik heb te weinig tijd voor mijn cliënten. En een 3de frustratie: mijn lichaam laat het afweten: ik loop al een jaar regelmatig verkouden, mijn nek zit regelmatig geblokkeerd en ik heb regelmatig gewrichtspijnen in de ruggengraat met geknelde zenuwen waardoor een hele arm of been pijn doet. En ik kom niet toe aan de zorg die dat vraagt: ik ga wel eens naar de kinesist of de osteopaat, maar ik vind de juiste hulp niet, het blijft voortduren en ik maak geen tijd écht de goeie hulp te vinden.
Mijn 4de frustratie is dat Roan zo vaak ziek is: oorontsteking raakt niet opgelost en Roan heeft heel zwakke luchtwegen en hoest en proest bijna de hele tijd waardoor hij ook alweer slecht slaapt (en wij ook). Ik ben ongerust, ik wil dat hij beter wordt. Zelf lijdt hij er niet zoveel onder, hij blijft vrolijk en speels en ontwikkelt zich heel goed, hij is niet een ziek ziek kindje (behalve wanneer hij echt iets acuut heeft) maar zijn ziek zijn vraagt toch veel van onze energie, onze slaap, onze rust, ons werk…
Ik ben een leventje van veel rust gewoon. Ik ben lang kinderloos geweest en heb het nooit graag druk gehad. Ik heb altijd veel tijd gemaakt voor rustige activiteiten zoals lezen, wandelen, nadenken over het leven, mijn hoofd helder houden door te schrijven en te reflecteren, en hier kom ik nu allemaal niet meer toe.
Toch heb ik zeker geen spijt van de beslissing een kindje te krijgen en Roan is een prachtwezentje waarop ik erg fier ben, hij is het licht van mijn leven, én tegelijk een heel hevig ventje dat veel energie vraagt (wat ik ergens ook leuk vind) – het is een én-én verhaal!
En dan de 5de frustratie: JL en ik willen nog een kindje. We voelen dat het completer zou zijn met nog een kindje erbij. Ik zou het ook leuk voor Roan vinden die erg op andere kindjes gesteld is. Ik heb nog altijd de hoop dat deze hele drukke periode tijdelijk is, dat er weer een beter evenwicht komt, en dan wil ik de kans op nog een kindje niet laten voorbijgaan. Ik heb niet de leeftijd lang te wachten, mijn gynaecologe zegt zelf dat ik er niet mee mag wachten, gezien mijn leeftijd (41), meteen ervoor moet gaan: “het zal nog 3 jaar druk blijven en je zal nog 3 jaar onvoldoende slaap hebben, maar wachten heeft geen zin”, vindt zij.
JL en ik hebben afgesproken toch nog een maandje voorzichtig te zijn, zelfs al ben ik gestopt met de pil, deze maand is echt geen goeie start voor iets nieuws – toch nog eerst proberen wat rust te vinden. Toch mijn lichaam nog eerst even wat laten herstellen. Toch nog even de hoop koesteren dat Roan van die oor- en luchtwegeninfecties afgeraakt en beter gaat slapen…
reacties (0)