Roan, vandaag precies 2 weken jong!

Het is ontzettend genieten met ons kleine ventje hier thuis, maar ik kom tijd te kort om alles te doen wat ik zou willen doen, zoals af en toe een verslagje neerschrijven van wat we allemaal met hem beleven, hoe we hem zien, welke trekjes hij vertoont enzovoort! Roan bepaalt onze hele dag en nacht: als hij honger heeft moet hij gevoed worden, en als hij wil gepakt worden dan zit er ook niets anders op, maar soms – zoals nu – ligt hij rustig te slapen of rond te kijken in zijn bedje, en dan kunnen we even wat anders doen. Ai, ik hoor alweer een snik….

We zijn zo fier op ons wolfje: al van bij de geboorte kon hij zijn hoofdje opheffen, en maakte hij al kruipbewegingen terwijl hij op mijn lichaam lag, hij lachte ook meteen terwijl hij tijdens het huid-op-huiduurtje lag te genieten op mijn borst. Na een dag of 10 maakte hij al geluid tijdens het lachen, zoals vanmorgen, hij lag naast me in bed nog wat wakker te worden en te genieten, en toen ik zei “dag Roan”, keek hij en lachte hij, soms luidop. Het leek wel eens spelletje. Ik ben er zeker van dat hij zich veilig en vertrouwd voelt bij zijn mama en papa, en dat hij onze stemmen herkent.

Na een dag of 10 zagen we een duidelijke verandering in zijn gedrag: van een wat afhankelijke baby die veel met de ogen toe lag of naar het niets staarde, ging hij plots rondkijken. Ik vermoed dat zijn zicht sterk verbeterd is en dat hij nu meer dan de 25cm kan zien die hij reeds bij de geboorte zag. Hij toont een duidelijke interesse in zijn omgeving en kan daardoor ook al wat langer alleen in zijn relax liggen voor hij weer gepakt wil worden. Ook begint hij stilaan vrede te nemen met het ‘alleen’ liggen in zijn bedje. De eerste 10 dagen wou hij veel gepakt worden en werd hij wakker zo gauw we hem in zijn bedje legden. Hij sliep daardoor veel bij ons: overdag op onze arm of buik, ’s nachts in de snuggle nest die we van een cliënte van mij gekregen hebben, mooi tussen ons in zodat we hem snel kunnen troosten als hij dat nodig heeft. Hij heeft nu 3 keer (niet achter elkaar) 7 uur lang doorgeslapen, meestal van een uur of 8 tot 3. En vannacht heeft hij voor het eerst een hele nacht in zijn eigen bedje willen slapen.

Ook zien we verandering in zijn greep: hij grijpt al meer bewust, houdt onze handen stevig vast tussen zijn vingertjes, grijpt naar zijn tutje in zijn mond en houdt het lang vast.

Roan vindt het leuk om in de ring sling gedragen te worden. Vooral wanneer we dan gaan wandelen. Ofwel slaapt hij, ofwel ligt hij luidop te genieten, te lachen met kirrende geluidjes, we genieten er zelf ook van. Vermoedelijk ligt het dragen dicht tegen het gevoel dat hij in de baarmoeder had, heel geborgen en dicht tegen mama.

Een badje vindt Roan niet leuk, we hebben het de laatste week eigenlijk niet meer geprobeerd. Op aanraden van de vroedvrouw gaat hij nu mee onder de douche: papa pakt hem op en laat hem voorzichtig onder de straal en ik was hem om hem daarna weer af te spoelen. Roan heeft nog nooit gehuild onder de douche. Ook daarna lekker warm in zijn relax liggen met handdoek en dekentje rond hem vindt hij leuk. Aankleden en uitkleden vindt hij niet zo leuk, maar de laatste dagen huilt hij minder, stribbelt hij minder tegen. Hij went, weet dat het zo voorbij is.

Als Roan huilt, klinkt het nooit alsof hij zeurt, neen, het klinkt alsof hij heel boos is. “krewellig”, zeggen we in ons dialect, “het is een krewéllig kereltje”. Roan lijkt heel goed te weten wat hij wil, wat hij leuk vindt en wat niet, en is expressief genoeg om dat te laten blijken. Hij volhardt daarin ook. Ik ben daar blij om, ik wil een kindje dat communiceert zodat wij hem zo goed mogelijk begrijpen. We kunnen hem nog niet verwennen - zeggen dokter en vroedvrouwen, dus troosten we hem gauw en pakken we hem veel bij ons. Ik wil een gelukkig kereltje, maar ook een kindje dat later in zijn leven de vaardigheden zal hebben om gelukkig te zijn met kleine dingen, zoals zijn ouders ook zijn.

Als Roan huilt, laten we hem niet lang huilen, als hij zachtjes huilt nog wel, maar als hij gefrustreerd geraakt, boos, dan nemen we hem op en proberen we hem te troosten. Huilen mag van mij,  maar Roan moet weten dat hij veilig en niet alleen is, en dat we hem heel graag zien, ook wanneer hij huilt. Hij lijkt steeds rustiger en meer tevreden te worden met het groeien.

Krampjes lijkt hij de laatste week niet meer gehad te hebben, reflux heeft hij niet, wat eten overgeven gebeurt zelden, hij lijkt van niet veel last te hebben. Hij ziet er doorgaans gewoon gelukkig en rustig uit, een jongetje dan kan lachen, maar ook op tijd boos kan zijn, kortom, zo’n zoontje heb ik gewild. Een kereltje dat hier en nu leeft.

De borstvoeding verloopt goed: Roan drinkt heel regelmatig om de 2 tot 3 uur, hij geeft dan duidelijk aan dat hij honger heeft door aan zijn of mijn kleding te gaan zuigen of mijn borsten te zoeken, dan drinkt hij een klein half uurtje van beide borsten en lijkt hij voldaan. Na het drinken is hij rustig, of slaapt hij, of ligt hij te zuchten en te lachen. Mijn borsten doen geen pijn meer, alleen in het begin. Toch komt Roan niet aan, en tijdens de borstvoeding valt hij gemakkelijk in slaap. De vroedvrouw en de dame van Kind en Gezin denken dat hij toch te weinig drinkt, dat hij wat lui is, hij slikt ook te weinig, neemt misschien maar kleine slokjes. Daarom moet ik hem sinds gisteren 30 cc voeding bijgeven via ‘vingervoeden’ – papa heeft die taak op zich genomen. Als hij te veel geslapen heeft tijdens de borstvoeding, en daardoor te weinig gedronken, neemt hij die voeding aan, maar vaak ook drinkt hij zijn ‘dessertje’ niet of maar gedeeltelijk op. Ik concludeer daaruit dat hij toch voldoende heeft gezogen, zelfs al komt hij nog niet aan. Moet ik me meer zorgen maken? Ik heb zo het gevoel dat die dingen meestal wel op tijd goedkomen.

Zoals net nog: plots doet hij kaka, na 7 dagen geen stoelgang te hebben gemaakt, meteen 2 keer na elkaar.

Roan zuigt in het algemeen graag, al van in de baarmoeder zagen we hem zuigen op zijn duimpje tijdens de echo’s en dat is hij blijven doen. Daarom geven we hem nu een fopspeen, en die wil hij soms maar niet altijd: niet meteen na het voeden, en ook niet wanneer hij honger heeft, dan wil hij een echte ‘speen’, mijn tepel.

We zijn gek op ons kereltje en genieten van elk moment met hem.