De geboorte van Roan Wolf

Na een erg rusteloze nacht – 1 uurtje slaap slechts door rusteloze benen en ronddwalen door het huis – hadden we die dinsdagvoormiddag afspraak bij de gynaecologe. Ik zag ertegenop, was erg moe en uitgeput, ze voorspelden een erg warme dag en bij de gynaecologe was het de vorige week lang aanschuiven in een te warme wachtkamer. Maar ik wou weten of ons wolfje nog een sterrenkijkertje was en besloot toch te gaan.

En inderdaad, het was warm  en ik voelde me echt niet goed die voormiddag.  Na de monitor, die ons ok leek, nog lang moeten voor we eindelijk bij de dokter binnen mochten.  “hoe voel je je?” vroeg de dokter,  “niet zo goed”, zei ik, “ik hoop dat ik vandaag niet beval”. De dokter keek me aan en zei “het is beter van wel”.

De resultaten van de monitor waren “niet zo fraai”. Zijn hartritme bleek te regelmatig,  met een net te lager hartslag die op momenten dieptes van 120 kende. Het was tijd voor hem om te komen, en de dokter verwittigde het ziekenhuis dat we in aantocht waren.

In het verloskwartier bleek dat ik (zonder weeën gevoeld te hebben), toch al 4 cm ontsluiting had. Ze besloten gewoon de vliezen kunstmatig  te breken en dan de natuur zijn werk te laten doen.  Om 15 uur werden de vliezen gebroken,  men zag dat onze jongen in zijn vruchtwater al wat stoelgang had gemaakt wat bevestigde dat  het hoog tijd was om te komen. Om 15.15 uur kreeg ik mijn eerste lichte wee.

2 uur later had ik 6 cm ontsluiting en werden de weeën erg pijnlijk: ze volgden elkaar snel achter elkaar op en ook tussendoor bleef i k erg veel kramp te houden, ik kreeg geen rust, geen ontspanning en was bekaf door die rusteloze nacht. We besloten voor epidurale te gaan.

Om 18.00 kwam de anestesist en werd de ruggenprik geplaatst. Dat deed geen pijn, enkel het aanhoudend krommen van mijn onderrug met nog gevoel  van weeën was vervelend. Eindelijk geplaatst deed de prik al gauw zijn werk en zonder pijn viel ik in slaap. De weeën werden opgevolgd via monitor en die bleven krachtig hun werk doen. Ik voelde me goed en ontspannen, maar mijn lichaam trilde en bibberde hevig door de activiteit die er wel was maar die ik amper voelde. Op een moment moest ik overgeven.

Tegen 20.00 had ik volledige ontsluiting. Het persen mocht stilaan beginnen, eerst zachtjes aan, dan moest ik steeds harder duwen. Maar zijn hoofdje kwam niet, hoe hard ik ook  duwde, ik gebruikte al mijn kracht. De epidurale verdoving was stilgelegd opdat ik ,de weeën en  de persdrang goed zou voelen en het deed pijn, maar het hielp niet. De tijd ging voorbij en we hoorden zijn hartje tijdens zo’n wee steeds wat trager kloppen wat me erg ongerust maakte. Hij moest eruit. De gynaecologe gaf de vroedvrouw opdracht hard op mijn buik te duwen. Ik kende dat gevoel van mijn vorige bevalling toen de moederkoek niet wou meekomen, het deed veel pijn, ik duwde zelfs de vroedvrouw weer weg. Ik vloekte, werd heel boos, ik eiste een keizersnee omdat ik ons ventje niet wou verliezen…

Dan haalde de gynaecologe de ventouse (zuignap) boven en werd de kinderarts erbij gehaald. Ik kreeg een ferme knip. Tijdens een wee moest ik persen, de vroedvrouw hard op de buik duwen en werd de zuignap gebruikt. Jean-Luc  riep: “nog één keer duwen schatje, zijn hoofdje is er al voor de helft uit”. Dat heeft me enorm veel moed gegeven. Ik duwde nog eens, zijn hoofdje kwam, nog  eens, zijn schoudertje kwam, en nog eens voor zijn ander schoudertje en de rest van zijn lichaam. Onze Wolf, onze Roan: 21.53 uur, 3870 gr en 51 cm.

Roan werd direct naar de verzorgingstafel gebracht om zijn longetjes leeg te zuigen door de stoelgang in het vruchtwater zou hij een infectie kunnen krijgen. Op de APGAR-test haalde hij een score van 9 op 10. En dan werd hij voor anderhalf uur op mij gelegd voor huid-tegen-huidcontact. Dat was een zalige tijd voor ons alle drie: ons ventje, onze Roan, lag er erg tevreden bij, genoot zichtbaar, of trok smoeltjes. Papa was fier, ik volmaakt tevreden, je kon aan mijn gezicht niet meer zien dat ik zo’ zware arbeid had doorstaan even tevoren. En dan werd hij aan de borst gelegd. Rond 1 uur ’s nachts werden we naar onze kamer op  de afdeling materniteit gelegd. De nageboorte was gemakkelijk verlopen, ook aan de placenta was verkalking te zien, wat bevestigde dat het tijd was om te komen.

Sindsdien hebben JL en ik heerlijke tijden beleefd met ons ventje, we genieten er enorm van, het is een prachtig kereltje: zo fantastisch mooi, zo sterk (hij richtte meteen zijn nekje op en maakte kruipbewegingen op mijn borst), zo tevreden (hij lachte meteen na de geboorte eens hij bij ons was – ik had voorspeld dat dit jongetje niet veel zou huilen), zo alert en nieuwsgierig voor zijn omgeving, en zo rustig was hij. Ik ervaar gevoelens die ik nog nooit eerder heb gevoeld, gevoelens van enorme liefde en zorg, en trots.

Nu enkele dagen later, hij is nu 6 dagen oud, blijft dat genieten nog steeds voortduren, ik sta vol bewondering voor dit kereltje. Als hij krampjes heeft laat hij zich wel eens horen, en een badje en aankleden vindt hij duidelijk niet leuk, maar verder is hij een modelbaby, die weinig huilt, die al goed doorslaapt, en helemaal gezond is. De poezen zijn nieuwsgierig maar laten hem met rust.

De verschrikkelijk vervelende kwalen die ik tijdens de zwangerschap had waren vrijwel meteen verdwenen: geen oprispingen meer, geen voortdurend verstopte neus meer, geen darmkrampen meer, veel minder last van rusteloze benen, terug honger en veel meer slaap en rust dan tijdens de laatste 2 maanden van de zwangerschap. Ook mijn buikje was ik meteen kwijt eens de baarmoeder gezakt was, alsook de aangekomen kilo’s: ik weeg nu 2 kg minder dan voor de zwangerschap.

De borstvoeding vind ik niet gemakkelijk: mijn borsten doen erg veel pijn en zien er al een beetje rood uit wat kan wijzen op een beginnende borstontsteking. Soms voel ik me koortsig. Ook het zuigen doet pijn, zelfs al zeggen de vroedvrouwen dat hij op de juiste manier zuigt. Het blijft pijn doen. Ik moet nog steeds zwangerschaps-bovenkleding dragen, niet door mijn buik, maar omdat mijn borsten wel 2 meloenen lijken, ik raak er niet mee in mijn gewone shirts en bloezen. Ik hoop dat dit gauw beter loopt.

Ik kijk er naar uit volledig hersteld te zijn van de bevalling en de knip (zitten is lastig) om met ons drietjes  allemaal leuke dingen te doen. We hopen op het eind van de zomervakantie nog één of andere trip te doen.