Auw Auw mijn heupen!

Tjonge wat kan een zwangerschap verschillen van de ene op de andere zeg! Mijn buik is echt veeeeeeeeeel dikker ditkeer, veel misselijker, moeier, en helaas ook veel meer last van mijn heupen.

Vorige zwangerschap had ik er ook wel last van hoor, de laatste 8 weken heel veel harde buiken, op een gegeven moment zo erg dat als ik op mijn werk naar het toilet liep ( einde van een betrekkelijk lange gang) dan had ik al een harde buik en voelde ik flinke druk op mijn schaambot. Maar er was mee te leven, de harde buiken negeerde ik (manlief vond het wel doodeng hahaha, voelde zo hard!) en de druk in het schaambot was niet prettig (voelde alsof de baby er vanuit mijn schaambot uit wilde hahaha) maar ik kon er best een eind mee wandelen.

Ben heel goed in mijn lichaam negeren, heb al pijn in mijn onderrug vanaf mijn 4de of zo, ging op mijn 6de al naar de fysio 3 maal per week, heeft nooit echt geholpen. Heb ik van huis uit, niet zeuren maar doorgaan! Soms ging dat in het extreme aan toe, maar goed, zo zijn mijn ouders zelf ook altijd geweest, pijn daar zeur je niet over.

Maar goed, om even to the point te komen. Gisteren met dochterlief wat boodschapjes gedaan met de buggie. Geen uren lopen slenteren, denk een uurtje of 1,5 onderweg geweest. Op de terugweg kreeg ik flink krampen in mijn onderrug naar mijn bil / been. Vanaf dat moment flink pijnlijk! Vannacht ging het redelijk, tot ik moest plassen, daarna ruim een uur niet kunnen slapen van de pijn, wist gewoon niet hoe ik moest liggen, alles deed pijn. dat had ik de laatste 4 weken van de vorige zwangerschap ook wel eens, maar verdorie, ik ben pas 13 weken zwanger!

Baal er enorm van, want deze pijn kan ik niet negeren, heb 10 jaar terug beggen instabiliteit gehad, je zakt gewoon door je benen als je iets doet wat niet gaat. Dat gevoel heb ik nu ook, ben bang dat als ik dit negeer dat mijn benen gewoon het gaan begeven. Maar ik wil nog zoveel doen! Wil nog lekker kunnen wandelen met mijn meisje, zwemmen, fietsen, wilde lekker actief blijven tot het einde.

Vrees dat ik naar de fysio moet (die er vaak niets aan kan doen, maar goed) zal het donderdag met de verloskundige bespreken. Baal er zo erg van! Eindelijk is mijn vermoeidheid en misselijkheid minder, krijgen we dit weer.

Ga nu stoppen, mijn meisje vraagt aandacht, mijn allerliefste, mooiste wondertje op aarde:)