Wel leven dag bij dag

Om te beginnen, sorry dat ik niet reageer op jullie blogjes en vragen! Heb er echt de kracht even niet voor, het spijt me, heb alle berichten verwijderd.

Het gaat hier niet lekker. Mijn vader heeft blaaskanker, de ergste vorm. Omdat hij ook al 2 hartinfarcten heeft gehad (de laatste nog geen maand terug) en hartschade heeft, kunnen ze niet zijn blaas verwijderen maar moet hij bestraald worden, mits er geen uitzaaingen zijn. Dat horen we dinsdag pas. Heel heftig allemaal moet ik zeggen, elke dag leef ik nu tussen hoop en wanhoop. Het ene moment hoop je maar dat het goed komt met de bestraling, het andere moment zie je dat hij kortademig is en vraag ik me af of hij de bestraling wel overleeft, als er geen uitzaaingen zijn want dan is het einde verhaal.
Op die momenten ben ik bang dat hij nooit mijn 2de wondertje zal zien, en mijn meisje is nog zo jong, zal ze opa wel herinneren later?

Mijn baan blijft nog steeds op wacht of ik wel of niet een verlening krijg. Ben er vorige week wel achter gekomen dat mijn collega (degene die had geklaagd over me bij hem) mijn functie wel ziet zitten als ik weg ben. Zij werkt al denk ik 20 jaar in het bedrijf, maar de manager voor deze wilde haar niet op die functie want die was niet zo tevreden over haar heb ik me laten vertellen. Deze manager heeft haar echter wel op een functie onder mij gezet, en voor mij is het duidelijk dat ze haar best doet om hogerop te komen. Maar op dit moment heb ik geen vechtlust en wat moet ik doen? Haar ook zwart maken bij hem? Geeft ook geen mooie indruk van mij, dus ik hoop maar op beter weten in dat hij uiteindelijk door haar heen zal kijken.

Met mijn meisje gaat het goed!!! Ze is nu 22 maanden, en de pottietraining is zaterdag begonnen. Geweldig! Vanaf dat moment gaat 80% van de plasjes op het potje, alleen de poepjes nog maar 2 keer, en volgens mij per ongeluk.
Zelfs als ze op visite is dan zegt ze poep en vraagt ze oma die op dat moment oppaste om mee te gaan naar de wc. Ben zo trots op haar!
Zwemmen kan ze ook zo lekker al, ze drijft zelfstandig met de zwembandjes, we mogen haar niet vasthouden, ookal is het water 1,20 meter diep.
Ze weet dat ik een Bebe in mijn buik heb, die zij dagelijks gedag zegt en een kusje geeft. Lang leven de boekjes van de bibliotheek die haar dit hebben weten duidelijk te maken. Betwijfel of ze echt begrijpt wat er gebeurd, maar tot nu toe vind ze het leuk! Ze kan trouwens ook al 3 lettergrepen woorden zeggen, zoals apotheek! Soms zelfs meerder woorden achter elkaar, wat gaat het snel he!

Met mijn buikje gaat het lekker, die haalt in wat ik in mijn hoofd te weinig doe, bezig zijn met de zwangerschap. Zonder dollen ziet mijn buik er nu al uit alsof ik iets van 20 weken zwanger ben, heb de foto's vergeleken met de vorige keer. Heel apart hoor, want ik ben nu 12 weken zwanger en 2 kg aangekomen, maar mijn buik is dikker dan mijn borsten, en dat zegt wel wat mijn mijn F cup hahaha

Met mij zelf gaat het moeizaam. Ik leef maar even dag per dag. Soms gaat het wel, dan gebeurd er weer wat op het werk of met papa, en dan voel ik alle energie uit me wegstromen. Ik voel me wel een stuk minder misselijk, maar slaap nog vaak op de dagen dat ik vrij ben het slaapje met mijn meisje mee. Komt denk ik ook omdat ik slecht slaap en alles er omheen best heftig is.

Hoop jullie spoedig beter nieuws te kunnen geven, alles hangt voor mij nu af op dinsdag, de dag dat we horen of er uitzaaiingen zijn of niet. Ben zo bang ervoor!

Groetjes van mij