In Afwachting

Gisteren naar de verloskundige geweest, leuk mens. Kreeg een compliment over mijn gewicht. Ben in totaal 7 kilo aangekomen. Nu komt er elke week bijna een kilo bij. Krijg je als je niet veel meer kunt doen. Ik had een smal bekkie gekregen en de broek die ik aan had, die zakte nog een keer van mijn kont. Grappig dat anderen het beter opvalt dan ik zelf.

Maar alles was weer goed, zoals altijd. Altijd weer leuk om het hartje te horen. En de kleine was al geheel ingedaald, dacht ik al. De klachten van indaling had ik al bijna een week niet gehad. Het zijn nu meer stekende pijn van onderen en een drukkend gevoel.

Maakte ze nog een leuk opmerking er achteraan. "Ik denk dat jij het wel vol houdt tot 41 weken." "Ik dacht het niet": zei ik. Ik ben het niet zat, soms met vlagen. Ik heb niet echte lichamelijke klachten, ik geniet er elke keer nog van. Mag de hele zwangerschap niet klagen. Maar zo lang wachten kan ik niet, ben wel nieuwsgierig geworden. Mijn moeder net onverwachts op bezoek geweest. "Tot volgende week": zegt ze. Mijn vriend moet dan weer terug naar het zkh. "Misschien wel eerder", zeg ik erachteraan. Je weet het nu maar nooit.

Het is echt afwachten geblazen.