Vervolg blog 16-06

Gisteravond zijn we bij mijn oom geweest. Hij is erg mager geworden, 2 weken al niet gegeten. Hij maakte veel grapjes, ondanks dat hij weet dat het einde naderd. 8 Maanden is het goed gegaan en een keer houdt het op. Kon aan zijn reactie en blikken merken dat het goed is en dat hij blij was om ons gezien te hebben. Ondanks dat ik dagelijks op het werk met dit soort clienten geconfronteerd wordt, vond ik het moeilijk om erover te beginnen.

Nadien hebben we een kop koffie gedronken bij mijn tante en hebben we verder gepraat. Hij wil nog graag voor zijn kleinkinderen er zijn. De oudste is autistisch en hangt erg op zijn opa. Dat zijn 2 handen op 1 buik. Mijn tante zei hetzelfde als wat mijn vriend afgelopen weekend. Jullie beginnen met een nieuw leven en ander leven eindigd.

Het besef is er erg bij mij. Hij zal nooit onze kleine zien. En dat vreed wel aan me, maar een lijdens weg voor hem is ook niks. Je wilt zo'n iemand nog bij je houden, op een gegeven moment houdt het op hoe pijnlijk het ook is.

We zijn blij dat we geweest zijn en zien het als een afscheid. We kunnen zo gebeld worden dat het afgelopen is. Hoe hard het ook klinkt.Het leven gaat door.