Slecht nieuws gehad.

Alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Alles gaat ook goed en de buik groeit goed. Had dan ook geen reden om dan een blog te schrijven.

Toch wil ik iets van me afschrijven.

Afgelopen zaterdag kreeg ik mail van mijn tante, dat mijn oom weer in het ziekenhuis ligt. Das was even slikken. Vorig jaar september hebben ze te horen gekregen dat de maagkanker weer terug is en dat het niet meer bestreden kan worden. Hij heeft nog maar een jaar te leven en het kon zo zijn dat hij er met de kerstdagen al niet meer is. Dat nieuws kwam toen hard aan. We hebben zo'n goed contact met elkaar en eigenlijk wil je hem nog niet missen. Het is een schat van een oom. Nu heeft ie vorig week de hele week zitten overgeven en het blijkt dat de tumor de bovenkant van de maag afklemt en ook tegen de darmen aan zit. Ze hebben al een omleiding voor de maag gemaakt, nu willen ze kijken of deze nog verbreed kan worden. Als alles goed gaat mag hij morgen naar huis, maar wel weer met chemo. Eigenlijk om het nog te kunnen rekken, hij wil graag nog naar Sneek. Dat hadden ze al besproken. Kan ook zo zijn dat hij zo slecht wordt van de chemo dat hij ermee stopt.

Je hoort dat bericht afgelopen weekend en dan slaap je slecht. Onbewust ben je ermee bezig en neem je het overal mee na toe. Op het werk hebben we momenteel ook clienten met kanker en dan maakt het er niet makkelijker van. Eigenlijk moet ik nu genieten van mijn zwangerschap en dat probeer ik ook, maar het besef is nu groot dat mijn oom onze kleine niet kan zien. En dat had ik nog graag gewild.

De tranen stromen nu over de wangen, wordt alleen maar erger door de hormonen. Vanvond gaan we even langs. Wordt een zware avond. Zie het als een stukje afscheid. Het wordt nooit meer beter zoals de afgelopen maanden.

Zoals mijn vriend van weekend al zei. De ene komt en de andere gaat, zo gaat dat in het leven. Heb de tranen toen ingehouden. Dat horen viel me zwaar. Hij heeft gelijk aan de ene kant. Als je het zelf overkomt dan komt het hard aan.