Lichtknopje gevonden!

Kwart over 10 en ik hoor heel zacht geritsel door de babyfoon....het regent niet... Ze is iets aan het uitspoken. Gisteren nog een bruiloft gehad en vandaag was ze best wel moe, maar hoelang manlief haar vanmiddag in bed heeft gehad, geen idee, want ik was even winkelen en toen ik thuis kwam lagen ze alletwee te pitten.

Kom ik op haar kamer, is het licht aan. Ze staat achter de schommelstoel en een lade van de ladenkast is opgetrokken. Niet echt dat ze er wat uit had gehaald, maar ze was er wel in aan het rommelen geweest. Ze kijkt me tussen de spijlen van de stoel aan en heeft een oprechte en stralende lach, die door twinkelt tot in haar ogen. Ik schiet eerst eventjes in de lach om daarna toch maar mijn serieuze gezicht op te zetten. Mijn man heeft daar lol in (hij zat stiekem al eventjes door de babyfoon te luisteren) en komt de trap oplopen. Ik waarschuw hem al dat als hij zich niet kan inhouden hij in de hoek mag staan. Hij straalde één en al pret uit met zijn ogen.
Haha kijk ik naar haar voeten heeft ze de kleine babysokjes die een knuffeltje aan heeft aan één voet aangetrokken. Ooh ja, voor ik haar weer in bed bonjour, moet ze nog wel even een plasje doen, die na ettelijke minuten nog steeds niet tevoorschijn komt. Dus huppakee...."nu toch echt op bed. Er niet meer uit, want dan wordt ik wel boos op je. Je moet toch echt gaan slapen nu."

Buiten de slaapkamer is het stil...wij kijken elkaar aan en moeten echt lachen. Wat een meid, die pretoogjes van haar. Inmiddels zijn we een half uur verder, babyfoon weer op normale stand (de hoogste bespiedstand is weer uitgezet) en het lijkt rustig te zijn. Hoop dat ze zich al bijna in dromenland begeeft.