Morgen is het een feit...

Morgen komen mijn ouders een nachtje logeren en dan krijgt mijn meisje haar t-shirt aan met 'straks ben ik niet meer in mijn 'eendje' erop. Het voelt raar. Heel af en toe ben ik misselijk, ik heb geen last van agressiviteit, zoals ik met de eerste zwangerschap had en af en toe heb ik wat steken in mijn borsten. Sneller honger heb ik dan wel weer. Ik voel mij wat onbestemd. Ik ben niet in een jubelstemming en toch ben ik wel dankbaar voor deze zwangerschap. Vind het alleen gek, dat ik zo heel anders zwanger ben. Ik had toch wel eigenlijk weer hetzelfde soort kwalen verwacht en de mate waarin ook anders. Ik besef het nog niet helemaal lijkt het wel. Soms vraag ik mij af, of ik het wel wil beseffen... Voel met net zo'n emoe die d'r kop in het zand steekt. Zolang ik het niet besef dan hoef ik niet angstig te zijn ofzo. Ik weet niet wat het is. Een soort zelfbescherming, of zou het straks misgaan, omdat ik mij zo anders voel. Geen idee. Ik hoop dat alles goed zal gaan en al blijft dit zo zonder kwaaltjes dan zou ik er alleen maar blij om moeten zijn....'t Blijft raar zo af te wachten eigenlijk. Weet je wat ik ineens bedenk, vorige week had een collegaatje van mij een miskraam met 5 weken zwangerschap...misschien is dat het wel, waarom ik mij zo nog in het 'niemandsland' voel...zou kunnen.

Maar ja, waarom morgen een feit...omdat ik het mijn ouders dus ga vertellen. Ik wil geen bezorgde blikken maar gewoon wat blije mensen om mij heen. Het zal hoogstwaarschijnlijk de allerlaatste keer zijn dat we hen zulk blij nieuws mogen vertellen.