Verdrietig

Ik ga het toch maar eens van me afschrijven. Want ik ben verdrietig...

In 2010 hadden we een grote wens: een kindje. Het duurde en het duurde, maar in november 2011 was ik zwanger! Ik augustus 2012 ben ik moeder geworden van de liefde van ons leven, ons lieve mannetje. Hoewel het lang duurde en ik soms erg gefrustreerd raakte heb ik in die tijd geen bewuste miskraam gehad. Wel het vermoeden (late en heftige menstruatie) maar toen geen positieve test in handen gehad...

In 2013 begon het weer te kriebelen, nog zo'n mooi kindje! In november gingen we aan de slag. Ik bereidde me voor op weer een lange weg, maar nee hoor! 10 april had ik een positieve test in mijn handen. Wat waren we blij! Alles verliep best goed, ik was behoorlijk misselijk maar lang niet zo bang als in het begin van mijn eerste zwangerschap. 

Opgewekt fietsten we naar de verloskundige voor de eerste echo, we maakten ons eigenlijk nergens zorgen om. Genoeg kwaaltjes en geen bloedverlies, dus het zou wel goed zitten. We waren bijna bij de verloskundige toen het besef opeens kwam, als een klap in m'n gezicht, 'wat als het nou niet goed is?'. Ik probeerde het gevoel maar van me af te zetten, maar toen de verloskundige bezig was met de echo bleef ze stil. Heel erg stil. 'Je bent niet 8 weken zwanger. Of het zit niet goed.' Er was een vruchtje van 5 weken te zien. Inmiddels was het begin mei, dus ik wist genoeg: 5 weken kan niet.

We spraken af dat ik twee weken later zou komen voor nog een echo, behalve als er in de tussentijd iets zou gebeuren. Zo niet, zouden we dan kijken welke opties er waren, zoals curettage.  De daaropvolgende twee weken waren allerminst leuk. Maar na iedere dag dat er geen bloed was, groeide mijn hoop toch een beetje. De verloskundige zei nog dat ze wel eens gekkere dingen had gezien, dus wie weet zat het toch goed!

Op maandag 19 mei had ik weer een afspraak. Op zaterdag 17 mei stond ik in de tuin te werken toen ik opeens iets langs mijn benen voelde lopen. Bloed. Die dagen verloor ik veel bloed maar had ik verder weinig last. Tot de nacht van zondag op maandag. Man, wat een pijn. Het voelde alsof ik weer moest bevallen. Op het toilet verloor ik iets groots, het vrachtzakje. Die dag toch nog een echo gedaan en alles zag er mooi schoon uit. Opgelucht dat curettage niet nodig was, maar toch zo verdrietig. Je houdt toch altijd hoop...

Donderdag 21 augustus had ik weer een positieve test in handen, toch weer zo snel! Maar er was veel onzekerheid. Door de vorige ervaring, maar ook doordat de ene test wel positief was, de andere niet. Woensdag 27 augustus verloor ik wat bloed, niet veel en ik had ook geen krampen. De dagen erna hield het bloedverlies wel aan, maar nog steeds niet veel en het werd steeds meer oud bloed. Ook de krampen bleven uit. De onzekerheid groeide met de dag. Had ik nou krampen gehad en veel bloedverlies, dan wist ik het zeker, maar hier kon ik niks mee.

Vandaag werd er eindelijk een echo gemaakt. Had graag eerder gewild, maar volgens de verloskundige zou er een week eerder niks te zien zijn. Strak van de spanning zat ik te wachten tot ik naar binnen kon. Gelukkig werd de echo snel gemaakt. Met de uitwendige echo was niks te zien, m'n darmen zaten erg in de weg. Met de inwendige echo was wel wat te zien. Nou ja, er was dus eigenlijk niks te zien. Een helemaal lege baarmoeder, dat was er te zien. 

De afgelopen dagen dacht ik toch wat kwaaltjes te voelen. Ik hield mezelf maar voor dat ik me dingen aan het inbeelden was, dat ik het graag wilde voelen. En dat was dus ook zo. Want ik ben al bijna twee weken niet meer zwanger.

En nu voel ik me dus verdrietig, heel verdrietig. Ik weet het, zo werkt moeder natuur nou eenmaal, maar toch denk ik 'waarom ik? Waarom twee keer?'.