Even klagen hoor....wat een dag
Het begon gisteren al, vrij en na weer een dag veel te veel op de computer te hebben gezeten en dus verder weinig gedaan om 20.30 al helemaal kapot. Toch nog even tv gekeken maar daarna was ik toch echt helemaal op. Droom de laatste dagen de vaagste dingen en na 12 uur in mijn bed te hebben gelegen nog steeds moe moe moe.. Ook verdrietig, waarom moest ons dit overkomen…. Tuurlijk mijn mannetje is heel lief maar ik wil het niet, niet de hele dag niets willen en verdrietig zijn. Niet voor hem, niet voor mij, ik schiet er niets mee op. Ook kijk ik op tegen het uitje met mijn schoonfamilie en mijn fijne ZWANGERE schoonzus. Waarom hebben ze ons nog niet gebeld sinds het gebeurd is, waarom zijn ze alleen met zichzelf bezig, waarom. Als ik logisch nadenk is het zijn er allemaal goede redenen maar het voelt even niet zo. Ik zal dan weer mijn hele verhaal moeten doen en kan fijn het hele weekend naar mijn neefje en HAAR zwangere buik kijken. Dan zal het vast wel weer beter met me gaan.
In de middag naar mijn werk gebeld, en ja hoor het is druk, ik moest komen vanavond. Geen zin natuurlijk (had liever met mij mannetje de stad in gegaan, nou ja had hij me ook mee moeten slepen hoor) maar okee het is niet anders, schop onder m’n kont en gaan. Dit ging ook goed , tot rond een uur om 9 vanavond.. Wat een vervelende patiënt, ik deed niets goed, ze werd als een hond behandeld en zou naar een ander ziekenhuis gaan. Normaal kan ik mijn geduld goed bewaren en het van me af zetten maar dus niet vanavond. Hier reageerde zei dan waarschijnlijk ook wel weer op maar dat bedenk ik nu pas. Ik kon wel janken en ookal stelde de medepatiënten mij gerust het deed me heel veel pijn. Gelukkig kon ik het bij mijn collega’s kwijt maar wat ik opgebouwd had deze avond dus in één keer weer weg.. Kon ik er net bij hebben vandaag…
Morgen ga ik lekker met mijn mannetje naar de bios, even naar buiten en even iets heel anders. Hij kent me goed, ik moet er door heen, door het niet willen, het verdrietig zijn en het zwelgen in zelfmedelijden. We zullen zien hoe het verder gaat lopen maar dat er nog moeilijke periodes zijn dat is een feit. Nog 3 dagen werken en dan heb ik vakantie, ben er nog nooit zo aan toe geweest. Aankomend weekend nog even doorbijten maar daarna gaan we weg, 18 dagen heerlijk met zijn twee. Zonder anderen zonder internet. Ik weet het, ben nu TE veel met bb bezig en zo kan en moet ik weer helemaal tot mezelf komen.
Sorry voor mijn klaagzang maar opluchten doet het zeker, morgen is er vast weer een betere dag!!!
reacties (0)