Dat was het dan...

Na gisteravond de placenta te zijn verloren hadden we vanmiddag een afspraak bij de gynaecoloog. Na van de ene naar de andere poli en weer terug te zijn gestuurd zaten we daar dan in de wachtkamer. Wat een stilte, en tussen de verschillende mensen waarbij ik iedere keer bedacht waarvoor ze kwamen. Wat oudere vrouwen maar ook vrouwen met hun partners. Een vrouw in haar joggingbroek en een vrouw met rode ogen, waarschijnlijk in hetzelfde schuitje. Na bijna een uur konden we dan eindelijk naar binnen.

Daar zaten we dan waarbij ik het potje met het vruchtje, de vruchtzak en de placenta op tafel zette. Omdat het leek of de gynaecoloog dit voor het eerst zag er maar wat uitleg bij gegeven. MMM tja heel goed mogelijk maar we gaan toch ook even een echo maken. Ik heb mijn verhaal gedaan en verteld dat ik me toch wel wat zorgen maak over het weinig bloedverlies, eerst maar eens binnen kijken. Helaas had ik al een uur niet kunnen plassen wat het wel een beetje vervelend maakte. Eenmaal in de baarmoeder zagen we waar we op hoopte, deze was leeg en er waren volgens de gyn ook geen stolsels meer te zien. Omdat het nog wel erg vers is ziet de baarmoeder er wel wat wazig uit en kun je het dus niet helemaal met zekerheid zeggen. Volgens de gyn is het beter de menstruatie af te wachten (helaas). Als ik dan ongesteld word mag ik bellen en gaan ze daarna nog een keer een kijkje nemen om het zeker te weten. Echter over een maand zijn wij op vakantie en is dit dus waarschijnlijk niet mogelijk, mmm tja. Dan doen we het zo, ik hoef in principe dan niet meer terug te komen maar als ik klachten blijf houden of toch terug ben als ik ongesteld word bel ik weer. Nu vraag ik mij dus af hoe lang de klachten na dit aan kunnen houden?. Ik heb soms nog wel krampjes maar geen bloedverlies meer. Misschien zijn er meiden die hier wat over kunnen zeggen??

En toen zaten we weer thuis, voel me toch wel vreemd na alles wat er deze week gebeurd is, onzekerheid, verdriet en wachten. Nu is het echt over en wil ik het gewone leven weer op pakken. Aan de ene kant nog verdrietig maar ook trots op mijn lichaam die het toch allemaal heel goed heeft gedaan. Hoe hoor je je te voelen na dit alles?? Morgen ga ik weer bellen met mijn werk en kijken hoe nu verder. Blijf nog lekker een paar dagen thuis (had het weekend moeten werken) maar wil toch maandag weer gaan kijken of ik aan de slag kan gaan, eventueel met aangepaste tijden. We zullen zien hoe het gaat lopen en de tijd zal het leren. Heb ook nog leuke dingen in het verschiet waarna we met volle moed verder gaan!!

groet