De geboorte van mijn tweede wonder

Het was inmiddels zaterdag 29 september geworden en ik was 39.5 weken zwanger. 2 dagen voor de uitgerekende datum. De dag daarvoor waren we gezellig met zijn drietjes naar het winkelcentrum gegaan. Onze laatste keer als drie-eenheid..

08.00 uur:
Baki Efe heeft ons onafgebroken door laten slapen tot 07.00 uur en daarna hebben we de kleine boef bij ons in bed gehaald en waren we een beetje aan het stoeien en spelen en kietelen. Onze standaard ochtendritueel in het weekend. Heerlijk dat papa er ook is en dat we met zijn allen 'wakker' kunnen worden. Zo rond 08.00 uur voel ik een harde buik, pijnlijker als ik de afgelopen weken constant voelde.

Mijn gevoel zegt dat dit het begin kan zijn, maar dat hoeft het natuurlijk niet. Dus heb ik de mannnen naar beneden gestuurd en heb ik nog het beddengoed gelijk verschoond van ons en Baki Efe. (tot op het laatste moment nesteldrang he)

10.00 uur:
Inmiddels is de vk aangekomen om te controleren omdat de harde buiken echt pijn doen. Er zit geen regelmaat in, maar goed. Het verhaal een beetje aangedikt verteld en ze zijn gekomen om te controleren. Ik kreeg nog de opmerking 'het ziet er niet uit alsof je gaat bevallen hoor'. Na controle bleek ik al een krappe 3 cm ntsluiting te hebben. De afspraak was om na 2 uur weer te controlen. Zo gezegd zo gedaan.

11.45 uur:
De weeen komen regelmatiger en heel pijnlijk, veel pijnlijker als ik me kan herrinneren bij Baki Efe. Inmiddels waren de opa's en oma's gearriveerd om op Baki Efe te passen. Tussen de weeen door nog gezellig gelachen met zusje n schoonzusje. Ondertussen wel de vk gebeld dat de weeen regelmatiger en pijnlijker kwamen. Ook de beslissing is genomen om al naar het ziekenhuis te gaan zodat de verloskundige me daar kon controleren.

12.15 uur:
Na een hele pijnlijke rit met weeen aangekomen in het ziekenhuis. Mijn man heeft nog gestunteld met de rolstoel omdat er alleen maar 2 euro in kon. Laten we dat toevallig net niet hebben, genoeg losgeld maar geen munt van 2 euro. Toch is het gelukt om het ergens vandaana te toveren en eenmaal in de stoel, is mijn man gaan rennen naar de verloskamers. Achteraf kan ik daar wel om lachen!

Kort daarna is de verloskundige gekomen om te controleren. Wat bleek; ik had al 7 cm ontsluiting! Ik heb nog gesmeekt om pijnstilling, maar volgens de vk was ik zover dat dat niet meer kon. Mijn vliezen hebben ze kort daarna gebroken.

13.23 uur:
Na flinke weeen en 13 minuten persen is onze tweede wonder geboren: Mert Ege! Even was ik vergeten hoe het voelde om zo een glibberig lijfje op je lichaam te krijgen, maar zodra je dat voelt verdwijnt alle pijn.. De uren daarvoor waar ik alle posities heb ingenomen om de weeen weg te puffen zijn vergeten..

Nu zijn we al 5 dagen verder en mijn kleine lieverd doet het zo goed! Ik ben enorm trots. Hij drinkt goed aan de borst, komt lekker aan en slaapt veel. Grote broer kan niet van hem afblijven! Hij wilt constant kusjes geven en kroelen met zijn broertje. Bij elke kreun rent hij naar de box toe en zegt 'wat is er, Mert?'.
Echt enorm schattig!

Ik ben een gezegend mens met drie hele lieve mannen!