Morgen: operatie Sem - brrr

Morgen is het zover, 28 oktober, de operatie van Sem.

Hoewel ik er de afgelopen weken gigantisch tegenop zag, ben ik nu eingelijk heel rustig. Gelukkig maar!

Net nog eventjes naar het ziekenhuis gebelt en Sem blijkt al om 8.15 uur geopereerd te worden, hij is de eerste op de lijst. Maar goed dat ik even belde, want eerder hadden ze ons aangegeven dat we om 07.45 uur aanwezig moesten zijn, maar nu blijkt dus dat ze ons om 07.00 uur al in het ziekenhuis willen hebben in verband met het opname gesprek.

De narcose, daar zie ik echt het meest tegenop. Mijn kleine mannetje, mijn alles, mijn held, die dan 'weggemaakt' wordt, wat volgens de anesthesist een heel naar gezicht kan zijn. Hmm, hoe cru is het dat juist op deze datum 2 jaar geleden het verschrikkelijke nieuws over Lucas* kwam. De dag waarop we hoorde dat hij niet zou kunnen leven buiten mijn buik, de dag waarop we afspraken dat hij geboren zou worden op 5 november.

Telkens weer is het een cirkel die samenkomt. Zwanger van Sem ben ik geraakt rond de uitgerekende datum van Lucas*, Sem werd geboren 1 jaar en 19 dagen later dan Lucas*, maar ook in de maand november, hoewel ik pas half december uitgerekend was. En nu dit, de operatie die precies op deze datum valt die 2 jaar geleden zo vreselijk voor ons was. En toch maakt dit alles dat ik het gevoel heb dat Lucas* heel dicht bij ons is en voor zijn kleine broertje zal zorgen. Sem zal altijd een engeltje op zijn schouder hebben die met hem meekijkt, hem steunt en voor hem zorgt en dat is een fijn gevoel.

Hopelijk duurt de operatie van Sem niet al te lang, alhoewel er toch zo'n 2 a 3 uur voor staat. Zoals de meeste wel weten zal zijn voorhuidje weg worden gehaald en wordt daarvan een verlenging van zijn urinebuis gemaakt. De plaats was het buisje nu uitmondt (een halve cm naar onder) zal worden dichtgemaakt en het nieuwe buisje zal worden geplaatst. Daarna zal hij nog enkele dagen in het ziekenhuis moeten blijven en zeker een week een blaaskatheter krijgen. Heel heftig voor zo'n mannetje, maar ik weet zeker dat hij het kan! Meerdere malen heb ik me afgevraagd of het verstandig is om hier zo open over te praten. Het komt zoooo vaak voor (bij 1 op de 200 jongens), maar je hoort er zo weinig over. Toch moet het niet uitmaken, hij is niet mismaakt, het is gewoon een klein constructie foutje en wij vinden dan ook dat Sem niets heeft om zich voor te schamen!

Het is een stoere vent, en mama ineens weer een heel klein meisje die bang is om haar kleine mannetje kwijt te raken. Dat gaat niet gebeuren, Sem is een topper en hij kan het!

He, lekker om dit even op te schrijven! Hoop jullie snel te kunnen laten weten dat de operatie goed is gegaan, maar nu eerst een paar daagjes 'uit logeren' in het ziekenhuis! Tot snel!

Groetjes, Marjolein en een high five namens Sem