Afscheid van..

37/4 zijn we beland, na een zware week van veel harde buiken, onrustige nachten en benen, en op de kop al twee dagen met veel pijn in de onderbuik en schaamstreek, zijn we op het eind.

Zoals ik al in een eerder blog had geschreven heb ik vannacht bijzonder goed geslapen uiteraard met de benodigde hulpmiddelen, vandaag liggend in bad had de kleine het reuze leuk, en spartelde lekker mee in het warme water.

Een goede vriendin was overtuigd dat het Zondag 17 mei zal komen, nou dan heb ik nog een uur, dat wordt hem dus niet, we streven nu naar de datum waar we ingeleid zullen worden,.

Ja helaas ingeleid, had gehoopt op een spontane bevalling, omdat ik uiteraard ook wel bekend met met twee ingeleide bevalling wat de nadelen en de weeën zee met zich meebrengt.

De kleine heeft het gewoon nog te mooi, en zit prima in de premie A woning als first class buikbewoner.

Het risico is gewoon te groot om me langer en dichter bij de uitgerekende datum te laten lopen, met het risico dat het eindigt in een A7 bevalling met alle gevolgen van dien.

Zelf had ik me al overgegeven en neergelegd, dan als het niet anders kan een thuisbevalling waar ik overigens ook over droomde dat dit zou gebeuren, maar die kans wordt steeds kleiner omdat we Dinsdag dan gaan bekijken of er ingeleid kan worden, dat is al heel close.

Of misschien dat de magische datum van 20 mei de geboorte datum van mijn oudste nichtje en dochter van mijn zus, die veel te vroeg van ons is weggenomen, het bijzondere meisje met haar prachtige bruine ogen, en haar onbevangen gedrag en veel te oude ziel.

Al zou ik dus Dinsdag ingeleid worden dan blijft bij mij de gedachten dat de kleine toch sowieso op 20 mei geboren zou worden, en dat deze week de voorbereidingen zijn getroffen.

De namen die we hebben gekozen voor onze kleine wondertje, zullen een diepgaande betekenis hebben aan mensen die erg dierbaar zijn aan mijn leven, de namen gaan terug in mijn verleden, en zijn belangrijk in het heden, mensen waar ik mijn hart leven en zaligheid aan zou vergeven.

Ik noem met name de ik vorm, omdat mijn man hier niet zoveel mee heeft uit te staan, maar wel erg blij is met de keuze van deze namen, omdat hij weet dat deze personen een belangrijke rol in mijn leven zijn.

Daarbij zingt de naam in combinatie met de grote zus Shania.

Namen zo bijzonder gekozen, en gegeven voor het leven.

Een naam die de persoon zo uniek maakt.

Met het noemen van de naam zal ik tevens afscheidt gaan nemen van de buik die de afgelopen ruim 8 maanden zoveel bescherming heeft gegeven aan ons kleine wonder, die iedere maand zo zijn eigen vorm had aangenomen, en de ongemakken die met de maand erger werden, maar het getrappel wat zo oerkracht geeft, zo intens het gedraai en gerommel in je buik, zo uniek zo speciaal.

Iets wat iedere mamma die het geluk heeft en mogen hebben of krijgen beleefd.

De misselijkheid in het begin, en de ongemakken van het hoog zwanger zijn.

De slapeloosheid die ik uiteraard niet zal missen, en het ongemak van simpel even jezelf om te draaien in bed, zal als een geschenk straks weer een stuk eenvoudiger zijn.

Maar de wetenschap dat deze buik, nu een vijfde wonder op deze wereld zal zetten, en deze altijd zo goed gepast heeft tijdens de bewoning van de kleine wondertjes, nooit meer een huurder zal gaan ontvangen, omdat ik heel bewust kies om geen kinderen meer te wensen, en hiervoor de nodige maatregelen zullen worden getroffen, ik ben 40 jaar, ben mamma geworden op mijn 19^e en sluit het na ruim 21 jaar af, door het grote geschenk te mogen ontvangen nog een kind op de wereld te mogen zetten.

Ik zal de aankomende dagen gebruiken om afscheid te nemen van de zwangere buik, ik zal het getrappel missen, en het gevoel van zwanger zijn, in de betere dagen, het is en blijft toch iets magisch.

Dag lieve zwangere buik.