Dat ik het nog een zo zou beleven....

Dat ik dit ooit nog is zou zeggen, zwanger zijn is leuk.......

voor degene die mij kennen, oftewel mijn zwangerschappen hebben gemaakt, weten ook dat zwanger zijn voor mij, twee jaar van me leven kost, mijn oudste ging net zoals deze, alleen omdat dit de eerste betrof werdt ik wat meer overladen door onzekerheden, na 41 weken kwam hij vlot te wereld,

zes jaar later zwanger van de tweede, deze zwangerschap koste bijna mijn eigen leven, met de zwangerschap was eigenlijk niet zoveel mis, en verliep zoals het behoort, maar mijn eigen rikketik was zo overbelast dat ik vanaf de 13e week in het ziekenhuis werdt opgenomen met code 1, dat inhoudt dat ik mezelf nog met zelf mocht douchen en naar het toilet, verder had ik alleen en enkel bedrust, het duurde eeuwig om door die maanden heen te komen.

twee jaar na deze datum, waar ik in het zelfde jaar geopereeerd bent als toen me tweede is geboren ben geopereerd en een donor klep heb gekregen, waren we zwanger van onze derde spruit, nadat de test pas na 14 dagen overtijd positief wilde aangeven, waren we al een eind op weg, en kreeg ik met de 9e week onwijze buikgriep, in die tijd was ik een zwarte piet op school van onze oudste, dus met een ziek hoofd en maag probeerde ik in alle macht me tijd vol te maken, om zodra het kon, naar huis kon om me bed in te kruipen, na de buikgriep onstond er gelijk de volgende complicatie bekkeninstabiliteit, kon bijna niet meer lopen, en vanaf 20e week harde buiken, ook mijn urine was onverklaarbaar, troebel ze konden nooit vinden wat het was, roberto werdt spontaan met 32/4 geboren, duidelijk was zijn nestje niet zoals het hoort, hij blaakte van gezondheid en de harde buiken hadden zijn longrijping versneld, is dan een vorm van stress..

10 jaar later zijn we zwanger van Shania, nog voor de mogelijke test, kots ik alles wat ik eet eruit, wat me er toe zet, eerder een test te doen, dan dat me mensturatie tijd zou moeten zijn, resultaat positief... we zijn in de wolken, maar doodmoe, buiten is het wel 34 graden en onmogelijk voor de mens om hier aan te wennen, op me werk is airco dus goed uit te houden, totdat we naar buiten lopen, en bijna omvallen tegen een muur van hitte, wat me duur komt te staan, ik ben kapot bij iedere werkdag. bekkeninstabiliteit steekt de kop weer op, en shania heeft een vreemde plek uitgekozen tot favoriet, tussen me schaamstreek in, bukken, plassen, omdraaien doet vanaf vier maanden gruwelijk veel pijn, bij de echo wordt ook beaamt dat dit niet erg prettig is, gelukkig erkenning, want wil natuurlijk geen aansteller zijn. deze ligplek houdt ze tot ver in de zwangerschap, dus ik val al snel uit, voor dagelijkse klussen, zoals bukken. vanaf 26 weken breken de nachten me tot het onmogelijke, ik slaap gemiddeld maar 3 uur per nacht, zelfs slaaptabletten op advies van de gyn helpen me niet om weer een nacht door te slapen, ik sloop mezelf, en kan er niks aan doen, me benen zijn twee x zo groot door het ophoudt van vocht, en ik vecht me echt een weg door de weken van 30 tot 36 heen, de kleine ligt in een stuitligging, dus ze willen de baby draaien, op het moment daar, ligt madam weer goed, en wordt er geen inleiding gepland, bij de 38e week staat het huilen me nader, en zegt de gyn doodleuk tot volgende week, en wil ze niet inleiden, terwijl de kleine mooi in het geboorte kanaal is ingedaald, 2 cm ontsluiting, bloedprop al 11 dagen is verdwenen. En ik geen stap meer kan zetten, ik eis een spoedbezoek aan de cardioloog, die me bij binnenkomst aanziet, met onderzoekt en naar de gyn belt met verzoek zo spoedig mogelijk inleiden, goddank op 22 dec 2006 bevallen we vlot van onze prachtige dochter.

dan nu 2 jaar na dato wederom zwanger wat een lijst he !! ik dacht eigenlijk overgang verschijnsel te hebben ( hihh) maar na enige tijd overtijd te zijn, toch maar een test, positief, me gevoel is beetje dubbel, we wisten dat het nog kon, omdat we zonder voorbehoed vrijen, en ik een ulti had gezet voor 40e nog een baby te willen, en daarna mezelf te laten helpen, dan is de babywens over, de babywens die met name van sibbele uit komt, omdat ik nu dus 5 kids heb, en dit zijn 2e wordt, met name ook het leeftijdsverschil dat shania straks ineens een leegnest aantreft omdat de jongste van de boys al weer 13 wordt in maart, is een broertje of zusje toch wel gezellig voor onze kleine meid, minder van zwanger zijn is misselijkheid en spugen wat bij dit wonder uitermate veel gebeurde nu met de 18e week neemt dit wat af, ( gelukkig), af en toe speelt de bekkeninstabiliteit op maar nog niet echt heel erg, en verder voelen we ons eigenlijk super goed...

deze zwangerschap geeft me een gevoel van alles aan te kunnen, en niks te klagen tot nu toe, heb inmiddels een gezellig zwangerschapbuikje die iedereen kan zien, ben veel te rond uiteraard (als dat maar goed komt) ik geniet van de eerste schaatspogingen van shania, de boys die op school hun best doen, en de komst van baby broer of zus prachtig vinden. een heit (pappa) die niet kan wachten op zijn zoon of dochter, en ikke die erg nieuwsgierig is, hoe deze kleine pluis eruit zal zien, net zulke krullen als zus, of van die donkere ogen zoals van de broers......

dus eigenlijk een wonder dat ik ooit nog is zou zeggen zwanger zijn is leuk.......