Langer uit de buik dan erin
Zomaar een hersenspinseltje; over een week is kleine A alweer 9 maanden.
Hij is er dus officiëel al langer uit dan erin!
Sterker nog, als we een exacte berekening gaan voeren: hij is geboren na precies 37 weken zwangerschap op 20 april. De eerste twee weken zijn kado, dus heeft hij er maar 35 weken mogen vertoeven.
20 april viel in week 16 dus in week 51, de week van kerst, was hij 35 weken oud. Slik...
De tijd vliegt weer eens. Harder nog dan het met J deed.
A is echt al een heel kereltje, zelfs zijn vader begint te verzuchten dat hij nu serieus gaat concurreren met J wie de leukste is ;)
Hij lacht lekker veel, kletst je de oren van je hoofd, ontwikkelt zich als een speer en heeft afgelopen weekend zijn zevende (!!!) tandje alweer gekregen. Die heeft dus letterlijk straks op zijn verjaardag een mond vol tanden!
Hij is net begonnen met kruipen - of althans iets wat erop lijkt. Iets tussen tijgeren en kruipen in; hij is allereerst erg behendig met rollen en dóórrollen tot hij ongeveer is waar hij wezen wil, dan rolt hij een stukje om zijn kontje omhoog te krijgen, schuift zijn knietje eronder en komt dan vooruit. Waanzinnig grappig om te zien!
In tegenstelling tot zijn broer (op deze leeftijd) is eten echter geen favoriete bezigheid. J at als een bootwerker zodra hij vaste voeding kreeg, A proeft vooral een heleboel om het vervolgens gewoon weer lekker uit te spugen. Alleen liga, cracottes en biscuitjes eet hij op. En de rand van de spiegel in de box. Groenten en fruit is het niet voor hem. Fruitmoes en yoghurt mag ik wél naar binnen lepelen, volkomen Rapley-onverantwoord natuurlijk maar daar maak ik me niet druk om. Ik dwing niets, en meestal pakt hij het lepeltje ook van me over om hem zelf in zijn mond te stoppen. Komt vanzelf.
En dan is het ook nog eens vrij logisch dat als hij weinig aan vaste voeding naar binnen krijgt, hij daarentegen bij mij nog waanzinnig goed drinkt. Ook heel anders dus dan grote broer; die was overdag echt te druk en moest bijna slapen wilde hij nog een paar slokken bij me hebben, maar dat was dan al meer op mijn initiatief dan op het zijne.
A. drinkt het liefst nog bijna elk anderhalf uur. Ook 's nachts dus, je voelt hem al aankomen, die ligt bij ons in bed. Ik heb me daar sinds J. bij neergelegd, sterker nog, ik vind het héérlijk! Ik word nauwelijks wakker van hem, ik voed en we slapen verder. Maar eerlijkgezegd vind ik het bést lekker als daar eens een blokje van 3 uur onafgebroken slaap (of meer) bij zit.
J. slaapt ook nog steeds niet door, op zo heel af en toe eens een nacht dat hij ons vergeet te roepen. Meestal gaat papa dan naar beneden en neemt J. mee naar het logeerbed. Gevolg daarvan: J. is helemaal idoláát van zijn papa! Als papa thuis komt stijgt J. zowat de lucht in, zo blij is hij! En als ik in beeld kom is het enkel 'hallo' en dan gaat meneer weer door met wat hij deed... Tsja. Komt wel weer, denk ik dan.
Ik vind het momenteel vooral heel fijn om met Alex die band op te bouwen; ik pieker er geen moment over om hem in een ander bed te leggen. Hier ben ik in gegroeid, dit past bij ons. Alex krijgt borst dus die slaapt bij mij, ik ben te lui om uit bed te stappen om ergens anders te gaan voeden ;)
Zelfs de co-sleeper naast ons bed is tegenwoordig een stapelplaats voor mijn boeken, wat knuffels en mijn telefoon; zodra meneertje daarin ligt heeft hij al vrij snel door dat ik op net iets meer centimeters afstand lig dan hij zou willen dus kruipt hij onder luid protest naar me toe, om vervolgens tegen mij aan wél weer verder te gaan slapen. Eigenlijk best schattig...
Het is ondertussen zelfs zover dat ik aan het hopen ben dat A. langer bij me wil drinken dan J. deed. Nu heeft J. ook een akelige weigerperiode gehad en is daar tot het eind best hardnekkig in geweest; A. is gewoon een heel ander jongetje, heel erg gefocust op mij ook. Ik vind het allemaal prima, ik ben knettergek op mijn jongens.
J. wordt ook groot, mijn hemel, echt een kereltje! Nu hij begint te praten wordt hij zelfs bijdehand, écht een mannetje. Nog steeds een makkelijk kind - als we de deur uit zijn dan. Thuis lijkt hij wat jaloerzig te worden dus besteed ik enorm veel tijd aan hem. Samen puzzelen, samen dansen, samen kleuren, J. vindt het allemaal prima als we het maar sámen doen.
Puzzelen is echt bizar hoe hij dat doet: rond zijn eerste verjaardag begon hij met knopjespuzzels. Helemaal het einde. Zelfs ondersteboven, en op volgorde die wij noemden dat hij ze moest leggen.
Daar kwam ineens de kleine houten puzzel van 12 stukjes bij. Daar draaide hij in no time zijn hand niet meer voor om. De puzzel kwam met 4 gelijksoortige puzzels in een doosje, dus die werden op elkaar gelegd om het zichzelf moeilijker te maken.
Dus kreeg hij van Sint een puzzel met 20 stukken. Binnen een uur had hij die al meerdere keren gelegd en uit elkaar gehaald... Toen onder de kerstboom een megapuzzel met 45 stukken, wat een feest! Zelfde verhaal: die had hij zó gelegd. Maargoed, die puzzel is wel helemaal het einde, want er staat een helikopter op en helikopters zijn übercool volgens J., dus hier kan hij voorlopig wel even mee door. Stoer vent!
Het enige waar ik wat moeilijker mee om kan gaan is dat J. ook gemeen kan doen naar A. toe. Ik kan het niet goed benoemen, ik denk door jaloezie, maar ook grenzen opzoeken. Daarom krijgt J. al wel veel aandacht maar áltijd als ik net even niet kijk (naar het toilet of sta te koken) heeft hij A. omver geduwd of knijpt hij in zijn wangetje, echt gemeen!
Dan staat hij dus ook zonder pardon op de gang, en als hij terugkomt moet hij sorry zeggen tegen zijn broertje en een kusje geven. Doet hij ook altijd, en dan is er ook niets meer aan de hand. Het beoogde effect, dat hij minder gemeen wordt, heeft het alleen niet dus ik vraag me zo af en toe af of ik er goed aan doe. Maarja, het haalt hem wél uit zijn boevenpatroon (ook bij andere dingen die hij niet mag, zoals de kat van de bank af duwen), dus inzoverre is het wel degelijk effectief.
Tja, het grote opvoeden is begonnen...
En toch mag ik niet klagen hoor, als ik zie hoe het in andere gezinnen gaat is het schattig wat J. doet, bovendien kan ik beide kinderen altijd overal mee naartoe nemen zonder dat er problemen komen. J. ontdooit in een aantal minuten en gaat dan lief spelen; Alex vindt alles allang best als je met hem knuffelt of als je hem draagt. Ik ga dus graag de deur uit met de jongens.
Is wel een onderneming met twee, maar ach, als ik toch een vrije dag heb, heb ik zoveel beters te doen dan? ;)
(en als laatste excuses voor de kwalitatief wat mindere foto's maar mijn telefoon heb ik altijd bij de hand en is dus het snelst als het gaat om leuke momenten vangen. En erg makkelijk ook met foto's uploaden. Smartphones zijn gewoon te makkelijk geworden, word je ook lui van ;) )
reacties (0)