Soms duurt het even
...voordat het kwartje valt en moet iemand je erop wijzen, zodat je je beseft hoe de vork in de steel zit.
Naar aanleiding van een paar privéberichtjes van KatASH over het spugen van Alexander (waarvoor hartelijk dank!), en het gesprek met de consulente van het CB, draaien mijn raderen op volle toeren.
Op het CB was mijn conclusie al dat het spugen van Alexander aan mij ligt; toen was haar antwoord dat het óók een beetje aan hem ligt, reflux zal ongetwijfeld een rol spelen, zei ze.
Ik was nog een beetje sceptisch, Alex is namelijk geen huilbaby, groeit goed (ondanks occasional gespuug) en is makkelijk in de omgang, lacht steeds meer. Hij laat zich alleen vrij moeilijk wegleggen, moeilijker dan zijn grote broer daarin was, en als hij niet ingebakerd wordt 's nachts blijft hij elke twee uur (of vaker!) komen om voeding.
Dus ben ik sinds die gesprekjes me in gaan lezen over reflux en verborgen reflux, en eens goed op gaan letten wat de kleine nu eigenlijk doet.
Slapen was de eerste weken geen probleem, voor mij niet althans; ik leefde op adrenaline en op mijn grote blauwe wolk, vond het niks erg om zo vaak te moeten voeden, heerlijk juist.
Maar dat gaat op den duur toch opbreken.
Ik ben een echte zijslaper, maar Alex slaapt alleen echt goed als hij bovenop mij (of papa) ligt, begint snel te mopperen als ik hem wegleg, dus kies ik eieren voor mijn geld en probeer onderuitgezakt verder te slapen. Papa durft het niet aan 's nachts, die slaapt erg diep, en is bang dat hij het niet doorheeft als Alex van hem afzakt en verdwijnt onder de dekens, dus die optie valt weg.
Bovendien is liggend voeden ook nooit een succes geweest, helaas (in tegenstelling tot met Jort); hij neemt dan wel een paar slokken maar ligt dan eigenlijk gedurende de hele voeding te mopperen (en waarom ik dáár nooit verder op doordacht is me nu ook een raadsel).
Daarom kocht ik 3 weken geleden een bakerzak (Snug 'n Tug); mijn redding, want daarmee slaapt hij zó 4 uur achter elkaar, soms langer, en laat zich er ook makkelijk mee wegleggen.
Maar helaas niet meer na die vier uur, en overdag ook niet. Ja wegleggen wel, maar niet meer slapen.
Gistermiddag kwam ik tot inkeer; ik wilde zo graag een middagdut doen, had de kleine gevoed en gebakerd en opzij gelegd, en kwam er vier uur later achter dat ik al wel erg lang bezig was met voeden - wegleggen - in slaap vallen - en dat dat niet gelukt was.
Ook het waarom was ondertussen duidelijk, want ik ben eens goed gaan kijken wat dat jongetje doet zodra ik hem heb weggelegd.
Blijkt dat hij na een paar minuten begint te smakken, dan zie ik hem een aantal keer slikken, een zuur gezicht trekken, soms wat hoesten, dan kronkelen (in de bakerzak, maar soms ook in mijn armen) en dan komt er zo'n felle kreet uit dat kleine lijfje.
Goed te troosten met een paar slokken, dus snel verholpen, maar dan begin je weer van voor af aan.
En het bleek herhaalbaar; zonder uitzondering steeds als ik hem weglegde was het wéér slikbewegingen maken en plotseling hard huilen.
Bij nader inzien doet hij dit ook wel eens tijdens het drinken, als ik gewoon overeind zit, dan slaakt hij ineens zo'n harde kreet, gevolgd door een paar snikken, en dan drinkt hij weer verder.
Eén conclusie: dat doet dus pijn! En het is ook niet gewoon reflux, waar die verdoemde verborgen reflux!
Waarom me dat niet eerder opgevallen is is me ook duidelijk: ik draag het jongetje (zo goed als) de hele dag bij me in de draagdoek; dat vindt hij heerlijk, slaapt erg goed, en ikzelf vind het ook erg fijn. Bovendien heb ik mooi de hele dag mijn handen vrij om de dingen te doen die ik wil en moet doen, en ook om aandacht aan grote broer Jort te kunnen besteden.
Dan hangt hij dus rechtop en zal, inderdaad, weinig last hebben van zijn reflux.
En 's nachts val ik vrij snel in slaap, als hij eenmaal naast me lig, en word pas wakker van gehuil of gemopper naast me, dan heb ik dat smakken en kronkelen dus al gemist.
Dat dragen ga ik dan ook zeker niet mee stoppen, dit werkt voor ons beiden, maar voor de slaapjes - en, god knows, om te leren slapen in een eigen bed over een tijdje zal ik toch een manier moeten vinden om hem tóch naast me in plaats van op me te laten slapen.
Ik twijfel wel enorm, zal ik een arts inschakelen? Wil ik werkelijk met medicijnen aan de gang gaan? Dat laat ik nog even bezinken. We hebben namelijk geen troosteloos huilend jongetje dat niet slaapt, integendeel! Ikzélf ben degene die nauwelijks slaapt, en ik hou mezelf groot omdat ik weet dat dit over een paar weken echt wel voorbij is. Tenminste, dat hoop ik dan.
Voorlopig draag ik hem wel, hij is daar nog lang niet te zwaar voor; bovendien hebben we ondertussen vier (ja vier...) draagsystemen in huis, waarvan nu de draagdoek favoriet is én bijzonder comfortabel, alleen erg warm op warme dagen.
Gelukkig is het weer verschrikkelijk... Há, dat ik dat nog eens zou zeggen!
Dan nog even over Jort: die heeft tóch géén waterpokken. Helaas...
Het begon afgelopen weekend met hard huilen en blaasjes in zijn mond, die volgens de arts van de HAP door herpes worden veroorzaakt (fijn... nóg een koortsippatiënt in huis...). Daar heeft hij één nacht verschrikkelijk slecht van geslapen (en wij ook), daarna werd het alweer beter.
Ik dacht alleen dat hij waterpokken kreeg omdat hij ook bultjes rond zijn mond en in zijn nek kreeg, waar hij ook aan begon te krabben, en ze op de opvang zeiden dat dat goed waterpokken konden zijn, maar helaas. De blaasjes zijn ingedroogd en zullen ongetwijfeld ook gewoon koortslipblaasjes zijn geweest.
Ik hoop nu alleen maar heel hard dat hij, misschien, gewoon drager wordt van het virus (net als het grootste gedeelte van de bevolking) en geen lijder, zoals ik, want dat is gewoon naar.
Wat wél heel leuk is, is dat Jort goede pogingen doet zijn doorslaapacties te herhalen; eergisteren heeft hij weer zo'n geweldige nacht gehad in ieder geval. En dat mag hij best vaker doen!
Bij
reacties (0)