Slagroom
Kleine jongetjes worden groot, hoe graag je ook wilt dat ze nog even klein blijven.
De laatste dagen kwam dat besef al heel gauw, toen ik merkte dat er al rompertjes te klein worden, dat de stoelverkleiner van de MaxiCosi omhoog moet en dat de kleine jongen ook niet meer heel makkelijk op mijn onderarm past bij het dragen, heb nu 2 armen nodig om hem mee te nemen...
Vandaag eerste bezoekje aan het consultatiebureau, en daar werden mijn angstige vermoedens bevestigd: dit jongetje wordt héél snel groot!
Maar liefst 56 cm en wel 4720 gram.
Bij vertrek van de kraamhulp, zo'n kleine 3 weken geleden (op donderdag) woog hij nog 3520 gram (andere weegschaal natuurlijk), maar even rekenen geeft toch een verschil van 1200 gram. Dat is 400 gram per week!
Heb ik toch potverdikkie wéér slagroom in mijn borsten!
Zou je denken dat ik ook nog steeds hard afval, maar helaas. 't Zal wel vocht zijn geweest wat ik verloor de eerste dagen, want de weegschaal zegt dat er geen gram meer afgaat. Toch jammer, wel een goed excuus om die positiebroeken nog even te blijven dragen, want die zitten toch verdorie nog hartstikke comfortabel; bovendien had ik deze ronde erg mooie broeken gekocht dus whattheheck ook.
De arts vond Alexander ook erg sterk - ja dat vonden wij ook, maar wie zijn wij om dat te beoordelen. Al vanaf de tweede dag draait hij zich zelf op zijn zij, hij wil absoluut niet op zijn rug draaien. En als hij wakker is, en je houdt hem tegen je aan, overeind, duwt hij zich echt van je af om goed rond te kunnen kijken. Gaat dus weer dezelfde kant op als broer Jort, die wilde ook de wereld zien!
Bij Jort kregen we, toen hij met zijn gezicht naar voren zat in de babybjorn, meermaals de opmerking dat je een baby niet met zijn gezicht van je af moest dragen maar naar je toe - nou niet bij Jort hoor, als je hem zo droeg duwde hij met zijn hoofd en handjes zo hard dat hij om je heen kon kijken dat het gewoon vermoeiend was.
Nu wil ik Alex niet als exact hetzelfde bestempelen, maar het blijft een echte Jort 2.0 , haha!
Dat Alexander af en toe hele golven spuugt en daar voorafgaand zelfs bij kokhalst (niet vaak, eens in de 2 dagen) was niet erg volgens de arts, hij groeit immers goed.
Nu vind ik dat niet helemaal een juiste beredenering, want kindjes met reflux kunnen ook goed groeien maar toch last hebben van die reflux, maar ik zal het even parkeren. Vind het wel zielig dat hij het af en toe doet.
Oh en ze vond hem pienter rondkijken, focust bijzonder goed op mensen en de omgeving. Nou helemaal super toch!
Met grote broer Jort gaat het ook goed. Alsof hij er rekening mee houdt dat mama de hele nacht weer zoet is met voedingen (elke 2 uur, nog steeds - niet zo gek als het jongetje zo hard wil groeien!), die wordt nog maar 1x per nacht wakker en gaat na een paar slokken drinken ook gewoon weer door met slapen.
Hij gaat alleen wel duidelijk de peuterpuberteit in: iedereen (dus niet alleen het kleine broertje) krijgt kopstoten en regelmatig een pak slaag van hem. Hij lacht daarbij steeds wel keihard dus hoe we het goed gestraft krijgen is nog even lastig, maar hij is wel duidelijk grenzen aan het verkennen. Het Grote Opvoeden gaat beginnen dus...
Hij had pasgeleden wel een hele zielige actie; hij is over het algemeen superzoet, kan lief zelf spelen (als je maar in de buurt blijft) maar wil af en toe wel een beetje aandacht. Al is het maar dat je meeklapt als hij z'n puzzels opgelost heeft, of als hij dieren aanwijst in z'n boek dat je die benoemt.
Maarja, klein broertje heeft nu ook clusteruurtjes, dan wil hij minstens een uur onafgebroken blijven drinken / sabbelen. Zal hij wel nodig hebben, dus daar geef ik aan toe. En dat betekent dan even geen aandacht, of op een afstandje, voor Jort.
Die kreeg op den duur zó de pest in; liep hij naar de keuken waar een krat stond met een paar boodschappen; die haalde hij eruit, en ging demonstratief met zijn rug naar me toe in dat krat zitten.
Ja en dan breekt mama's hart... Kleine broer eventjes opzij gelegd om toch maar even met Jort te gaan knuffelen; en die was daar duidelijk blij mee want hij werd weer helemaal ons vrolijke ventje.
Afgelopen vrijdag lijkt het krampjesseizoen te zijn begonnen voor Alexander, dat is dan wel weer sneu. Dat arme kleine lijfje kronkelt dan net zo hard als ik deed tijdens de weeën - maarja die waren bij mij na 2 uur alweer over, en bij hem is het nu bijna dagelijks.
Voor het eerst poepte hij zaterdag een hele dag niet (dat was zeker 5x per dag) en kwam zondag in 2 fases een enorme lading - en natuurlijk toen ik net zijn luier verschoonde, een doekje bij zijn billen had en dat doekje bleek te klein... Gelukkig heb ik nog Shout in huis, dat werkt hier redelijk afdoende. Zal binnenkort maar weer wat extra flessen inslaan.
Gisteren was er weer zo'n dag, niet poepen, en van 19u tot 22.30u steeds willen drinken, dan weer kronkelen en zo heel af en toe zo'n zielig huiltje, maar nog altijd niet langer dan een paar seconden. Hij voelde op den duur zelfs klam aan, de arme jongen!
Met Jort was dat met 8 weken voorbij, dus ik hoop voor Alex dat het ook niet langer duurt dan dat. Echt weer zo'n periode waar je doorheen moet, het is niet anders.
Overdag is het gelukkig gewoon nog steeds één groot feest, ik prijs me nog altijd heel gelukkig met mijn mooie gezinnetje. Voel me wel een beetje lullig om Jort naar de opvang te doen terwijl ik thuis ben, maar aan de andere kant: Jort heeft die exclusieve tijd met mij ook gehad, dus dat verdient zijn kleine broer ook.
Dus nu ook weer tijd om af te ronden; kleine vent ligt nog heerlijk te slapen maar die verwacht ik elk moment weer voor ons momentje samen...
Ben weer zo verliefd op dat kleine hummeltje! Zucht...
reacties (0)