Minimensje
Vanmorgen de punctie gehad.
't Ging allemaal voorspoedig, alles was prima bereikbaar, niet eens heel pijnlijk en het was ook zo gebeurd, maar waarom voel ik me nu dan zo akelig?
Is het het lange wachten waar ik tegenop zie?
Of hadden we het toch niet moeten doen? Want je weet maar nooit, maar straks krijg ik nog een miskraam...
Er werd eerst nog snel een echo gemaakt. Uk is goed gegroeid, loopt perfect op schema (6,3 cm, genoeg voor 12+4), hartje klopt mooi en hij/zij begon ook lekker te bewegen. Twee armen, twee benen, het neusje was al te zien, de kaakjes waren goed zichtbaar. Maagje was al gevuld.
En voor zover ik het als leek mag beoordelen: niet zo'n hevige vochtbank om het lijfje heen als ons kindje vorig jaar had. Zag er gewoon goed uit.
Misschien voel ik me daarom wel zo akelig - als moeder moet je je kindje beschermen, toch? Niet zomaar een naald bij gaan steken en een risico lopen op miskraam of infectie. God beware.
En het is nu echt al een minimensje. Niks pruts, vormloze foetus of ontastbaar dingetje; écht een mensje, een bewegend poppetje.
Precies waar ik me tijdens mijn vorige zwangerschap tot het laatste moment zo druk om heb gemaakt; toen Jort's broertje "behandeld"werd was het ook al zo'n mensje. En dat is het in mijn gedachten ook gebleven tot de geboorte; pas toen ik zag dat het een plat mummy-tje geworden was kon ik het afsluiten en een plek geven.
De arts bevestigde vanmorgen nog wel dat de kans op een miskraam echt minimaal is. Zij zien de meeste miskramen toch echt na een punctie bij kindjes waar al iets mee was, of bij zwangerschappen die niet helemaal lekker liepen. En bij de lastige puncties, waarbij de placenta lastig te bereiken was bijvoorbeeld.
Eigenlijk had ik dus vorig jaar alle ingrediënten om het mis te laten gaan: bloedingen, een sterk afwijkend kindje... en toen is het ook goed gegaan. Tot 3x toe zelfs.
Dus heel veel zorgen maak ik me ook niet, maar toch.
Als het misgaat, doet het dat binnen 48 uur.
En donderdag mag ik al terugkomen voor controle bij mijn eigen gynaecoloog, dus dan weten we of het goed zit.
Ruim twee weken gaat het duren; ze sturen een brief vanuit het Erasmus, die brieven liggen op dinsdag altijd klaar zeiden ze, en dan ligt hij dus woensdag of donderdag hier op de mat.
Eén voordeel: als ze niet bellen, dan staat er een gunstige uitslag in de brief. Als ze wel bellen voor die tijd is het mis. Dus laten we hopen dat ze niet bellen. Pff, het lijkt wel eindexamentijd...
Vrijdagavond stappen we in het vliegtuig, lekker een weekje Algarve.
Even uit dat grieperige Nederland (want ook daar ben ik helemaal klaar mee; ik ben al zo ongeveer sinds ik weet dat ik zwanger ben continu ziek, zit nu nog altijd te hoesten en snotteren en Jort doet daar gezellig aan mee, de arme schat). 't Is niet heel warm meer daar, volgens de charts zo'n 18-20 graden, maar allicht beter dan hier. Lekker eten, mooie plekjes opzoeken, elke dag in bad met de kleine (die hebben we thuis namelijk niet), en dan hopen dat de tijd wat sneller gaat.
Ik heb mezelf in ieder geval al stilletjes een lekker glas wijn beloofd daar, ik ga voor 1x zondigen. Lees de laatste tijd steeds meer dat dat geen kwaad zou moeten kunnen; in Frankrijk zijn er zelfs gynaecologen die 1-2 glazen wijn per week aanbevelen bij zwangere vrouwen.
Goede manier om mezelf wijs te maken dat het wel kan he? ;)
Moet alleen niet denken dat ik dat kan blijven doen natuurlijk. Ik mis m'n wijntjes niet heel erg, maar op dit soort momenten lijkt het me heerlijk, even ontspannen uit eten met zo'n lekker glas goede wijn. Hmm, verheug me er nu al op!
reacties (0)