Je bent er echt

Vanmiddag lag Manuel in mijn armen terwijl ik hem voedde. Zijn zus was wat vermoeid en reageerde nogal dramatisch op het feit dat ze haar slippers niet zelf aankreeg. Gillen, dreinen en stampen. Manuel deed zijn ogen wijd open, keek me geschrokken aan. Liet vervolgens mijn borst los en huilde mee met zus. Gelukkig besloot papa om met grote zus even naar buiten te gaan om uit te waaien. En zo kon ik even wat rustiger doorvoeden.

'Wat ben je een gevoelig manneke', dacht ik. Ik vroeg me af of je in mijn buik ook al van alles oppikte. Plotseling speelde er een soort film over e zwangerschap door mijn hoofd. Zoiets dat je vaak hoort als iemand zegt  'ik zag in een flits alles aan me voorbijgaan'.

Ik zag mezelf op vakantie in de zomer van 2013. Zwanger, kotsmisselijk. De eerste echo en het heftige nieuws dat je er niet was. Je had geen vorm, geen kloppend hartje. De gynaecoloog zei dat er alleen een lege vruchtzak was met een stipje en die vruchtzak moest worden verwijderd. Ineens herinnerde ik me dat hele gesprek. Letterlijk. Hij zou zelf de curretage doen, aanstaande donderdag. En nee, hoop houden was zinloos want dit kon niet, nee nooit, anders worden

Op die woensdag trok ik het niet meer. Ik wilde alleen zijn om mijn verdriet kwijt te kunnen over deze miskraam. In het huis van een vriendin liet ik mn gevoelens los. Lukte niet met peuterdochter om me heen thuis. Ik heb gehuild, ben boos geweest en snapte er niets meer van. Ik worstelde om me erbij neer te leggen: wij zullen als gezin met zijn drietjes blijven. Er komt nooit meer een kindje. Ik heb zelfs onder de douche gedacht dat ze die lege zak maar eerder moesten weghalen. Het deed zoveel pijn om rond te lopen met zwangerschapsklachten terwijl dat slechts hormonaal zou zijn. Er was niets. Nada.noppes. Ik voelde me beetgenomen. De kat in de zak maar dan zelfs zonder kat.

En dan de dag dat er voor de procedure nog maar een standaard echo werd gemaakt. Daar was je! Groot, volkomen gaaf, kloppend hart en een wuivend handje. Alsof je zei: joehoe, ik ben er wel hoor mam! Dit was zo een geweldig wonder, zulk fantastisch nieuws! Voelde je dat lieve kleine man, hoe groot blij ik was ? hoe fantastisch groot het wonder dat je leefde, dat we je terug hadden terwijl we al afscheid van je probeerden te nemen?

De rest van de zwangerschap, met alle lichamelijke ongemakken. MIjn lijf dat zo oud voelde, mijn twijfel of het wel goed met je zou gaan, het grote verlangen om je in het echt te mogen zien. De hormonen die me alle kanten opslingerden. Merkte je dat?

En dan de bevalling. Beleefd als in een soort mooie roes terwijl we samen door het oog van de naald zijn gegaan. Gered van een scheurende baarmoeder. En daar was je dan. Puntgaaf, sterk maar ook zo klein en kwetsbaar.

Je dronk vanmiddag maar gewoon weer lekker verder. Met je hemelsblauwe grote ogen staarde je me aan. Even stopte je met gulzig drinken en vormde je mond een lieve glimlach naar mij. Het was alsof je zei:'ja mam, ik weet wat je bedoelt'. Het is alsof we samen een hemels geheim kennen; zo een vreemde weg gegaan om uiteindelijk oneindig te mogen genieten van elk moment.